Waarom je achternaam ertoe doet. En je voornaam helemaal

Eén keer in mijn leven ben ik door het Brabantse dorp Eersel gereden. Heel eerlijk: het was een dorp als alle andere dorpen in deze streek.

Als ik dan toch iets opmerkelijks mag noemen: het dorp behoort tot de acht zaligheden. Dat is een verzamelnaam voor acht dorpen nabij Eindhoven, die allemaal eindigen op -sel.

Maar verder?

Geen idee. 

Toch voel ik me verbonden met Eersel. Mijn achternaam is er hoogstwaarschijnlijk van afgeleid, al heb ik er geen familieleden wonen. Het is een ultradun lijntje, maar toch voel ik verwantschap. Eersel & ik.

Dit gevoel van verwantschap is een buitengewoon krachtig bindmiddel.

Mensen voelen snel sympathie voor mensen die op hen lijken. Als je uit dezelfde streek komt. Als je ook een man cave hebt en van vliegvissen houdt. Of als je net als anderen jezelf een weg door het leven blundert. 

Die gelijkenis hoeft maar piepklein te zijn, zegt Robert Cialdini, de wereldwijde autoriteit op het gebied van beïnvloeden en overtuigen. Je achternaam kan zomaar een bijzondere band scheppen met andere naamdragers, ook al is dat De Jong en De Vries. 

Maar het gaat nog verder. 

Cialdini zegt dat zelfs mensen met voornamen met dezelfde eerste letter als de jouwe al sympathie opwekken. 

Als ik dit bij mijzelf check, heeft hij zeker gelijk. Ik voel ruimhartige sympathie voor alle Sonja’s, Saskia’s en Simones. En eigenlijk ook voor vrouwen die een voornaam dragen met hetzelfde achtervoegsel, zoals Ingrid en Astrid.

Sympathie is volgens Cialdini ook een van de zes factoren waardoor we ons laten beïnvloeden. We zeggen simpelweg eerder ja tegen mensen die we aardig vinden. 

Die sympathiefactor hangt af van drie factoren: 

• Of iemand op ons lijkt (dezelfde hobby, soortgelijke sneakers, in zijn jeugd ook op scouting gezeten, dezelfde nestgeur, dezelfde kleur tas, etc) 
• Of iemand ons complimentjes geeft (ja, daar bloeien we van op) 
• Of iemand met ons samenwerkt aan hetzelfde doel (dat schept een band)

Verhalen helpen hierbij.

Want reken maar dat er al snel overeenkomsten te ontwaren zijn tussen jou en en de ander als je verhalen deelt. 

• Diezelfde ergernis aan mensen die hun zin willen doordrukken. 
• Datzelfde gevoel voor onderkoelde humor. 
• Dezelfde vertedering voor onbeholpen Lada's of eigenwijze teckels.

Sinds ik vaker persoonlijke verhalen deel, krijg ik regelmatig reacties als deze: 

Een verhaal hoeft niet groots of episch te zijn. Het gaat vaak juist om kleine dingen die je overkomen. Dat kan iets zijn dat in enkele seconden plaatsvond. Een herinnering. Een ergernis. Een grappig misverstand. 

Denk niet te snel dat het de ander niet interesseert. Degene die het niet boeit, zal inderdaad afhaken. Die voelt ogenblikkelijk te weinig sympathie.

Maar vaker schept een verhaal juist nieuwe banden.

Ik kijk er inmiddels niet meer van op dat mensen in de meest onverwachte details hun eigen herkenningspunten vinden. 

Als je de banden wilt aanhalen, deel dan verhalen waarin mensen zich kunnen herkennen. Je enige doel is om de ander te laten ervaren: ja dat heb ik ook. 

Dat heeft bindkracht. En dan zeggen ze ook ja tegen jou.