Zuid-Afrika kan een gevaarlijk land zijn, dat wisten we. Maar met dit horrorscenario hadden we geen rekening gehouden, toen we in 2015 met ons gezin een rondreis maakten in dit land.
Tijdens de allereerste nacht werden we namelijk al beroofd van de meest waardevolle spullen.
We sliepen in een appartement dat bij een klein hotel hoorde, in een vriendelijke groene voorstad van Pretoria. Dit was een plek waar we na de lange vlucht wilden acclimatiseren voordat we aan de rondreis begonnen.
Overzichtelijk en geborgen, zo voelde het.
Wel hadden we ons bij aankomst verbaasd over de stevige muren, de tralies en de beveiligingscamera's, die kennelijk nodig waren om het complex te beveiligen.
De volgende ochtend werden we met de harde werkelijkheid geconfronteerd.
Ik miste mijn rugzak, die ik in het vliegtuig als handbagage bij me had gedragen. Mijn portemonnee zat erin, mijn bankpasjes, mijn fotocamera, reisboeken, verrekijker en nog veel meer handige spullen die je op reis graag meezeult. Ook mijn paspoort was verdwenen, evenals de handbagage en de smartphones van onze zonen.
Bij nader inzien stelden alle beveiligingsmaatregelen bizar weinig voor.
De dieven waren met groot gemak over een muurtje geklauterd aan de achterkant van het terrein. Ze konden de tralies voor de ramen van ons appartement op een simpele manier verbogen, waarna een persoon met een smal postuur naar binnen was geklauterd. Vervolgens hadden ze van binnenuit de buitendeur geopend en ongehinderd weg kunnen vluchten met de buit.
Direct na de ontdekking van de diefstal bood een reisagent aan om mij naar de Nederlandse ambassade te rijden, zodat ik zo snel mogelijk een nieuw reisdocument kon aanvragen. Maar toen we dwars door Pretoria reden om nieuwe pasfoto’s te regelen, bleef ik trillen.
Bij de lift van de parkeergarage liet ik ineens alle spullen uit mijn handen vallen. Losse geldbriefjes voor de pasfoto’s lagen her en der verspreid over de vloer bij de lift. Met mijn schuddende handen lukte het me nauwelijks om alles weer bij elkaar te rapen.
Dat getril hield die dag niet meer op.
Die middag kregen we een andere kamer toegewezen in het complex. Op de eerste verdieping, wat ons een veiliger gevoel moest geven. Maar ik was nog steeds alle controle kwijt over mijn ledematen.
De avond bracht ik grotendeels door in een warm bad om wat rustiger te worden. Het lukte nauwelijks om het trillen te verminderen.
Dat is ook helemaal niet de bedoeling, ontdekte ik later. Het is juist belangrijk om na een stressvol voorval de tijd te nemen om mentaal en lichamelijk tot rust te komen.
Voor antilopes, paarden en andere zoogdieren is beven en trillen een natuurlijke manier om zich te ontladen bij een stressvolle gebeurtenis. Hiermee worden de stresshormonen weer afgebroken en kan de normale staat van alertheid weer terugkeren.
Ze raken letterlijk en figuurlijk de opgebouwde spanning kwijt.
Sindsdien weet ik dat rillingen juist optreden als het reële gevaar al lang voorbij is. Het hoort erbij en je kunt maar beter er ruimte aan geven.
In tegenstelling tot andere zoogdieren gaan mensen er van alles bij denken, vaak niet op een helpende manier. Dat maakt het eerder erger dan beter.
Misschien worstel jij ook met spinsels in je hoofd, bijvoorbeeld voor gezichtsverlies, voor zichtbaarheid of om niet genoeg waarde te leveren als professional. De onderliggende angst is vaak dat je bang bent om afgewezen te worden of misschien wel vernederd en buitengesloten.
Dat maakt het ook lastig om het verhaal over je professionele activiteiten te vertellen en meer zichtbaar te zijn. Ook al kun je met je hoofd wel beredeneren dat dit niet klopt, je lichaam geeft iets anders aan.
Die angsten zitten vaak heel diep.
De deelnemers aan mijn online programma's rapporteren hierover. Ze schrijven hoe die angsten hen vaak belemmeren om te leven zoals ze het zelf graag willen. Ze durven zich niet te laten zien.
Ook hoor ik vaak dat hun (creatieve) werk niet goed genoeg is, in hun eigen ogen dan. Eigenlijk denken ze dat ze zelf niet goed genoeg zijn. Ze durven het zelfs niet aan vrienden en bekenden te laten zien.
Wat kan helpen is de focus op het creatieve proces; ze genieten enorm van het maken. Dat is waar ze het voor doen, niet voor het eindresultaat. Onbewust gaan ze iets met hun lichaam doen en laten daarmee de spanning wegvloeien.
Het is natriltijd. Wat helpt jou om hier mee om te gaan?
