Applaudisseren voor avatars

Hét kenmerk van een geweldige animatiefilm is dat je volledig gelooft dat elk karakter een echt mens is en herkenbare emoties heeft. Of het nou een dinosaurus is, een buitenaards wezen of een stuk speelgoed, als je als kijker ontroerd raakt of iets anders voelt, heeft de maker subliem werk afgeleverd. 

Voelde ik dat bij de avatars bij de show ABBA Voyage, die sinds dit voorjaar te zien is in Londen? 

Mocht je het gemist hebben: in Londen is een gloednieuwe ABBA Arena gebouwd waar de ABBA’s avond aan avond een spetterende show geven. De echte Abba-leden laten op dat tijdstip waarschijnlijk hun hond uit (Benny’s droom), want op het podium staan hun virtuele look-a-likes. 

Avatars, die in dit geval ABBA-tars heten. Animatiefiguren, gemodelleerd naar Agnetha, Frida, Benny en Björn. 

We werden niet teleurgesteld: de ABBA-tars leken verbluffend echt. 

Dat gold in ieder geval voor Benny en Bjorn. Ook Frida was de meeste tijd overtuigend. Echt WAUW. 

Maar, je voelt ‘m al, bij Agnetha lukte dat veel minder goed. Haar gezicht matchte niet met mijn eerdere beeld, opgebouwd in honderden kijkuren om als 12-jarige haar dansbewegingen te modelleren. 

Haar gezicht liet bovendien te weinig expressie zien. Bij The Winner Takes It All was dit ronduit vervreemdend: haar gezicht kwam vol in beeld, maar zonder noemenswaardige emotie over de allerpijnlijkste periode in haar leven. 

De muziek was perfect, precies zoals we het kennen van de elpees, maar zonder extra uithalen of opbouwende spanningsbogen. Begrijpelijk, het zíjn natuurlijk ook gewoon de bestaande opnamen. Maar een concert bezoek je voor voelbare interactie en onvoorspelbare muzikale uitstapjes. Die kregen we niet.

Hoe was het dan als experience? 

Als show was ABBA Voyage fantastisch. De ontwerpers haalden met licht, beeld en geluid alles uit de kast. De zaal verschoof, lichtte op en verraste, net als in de Efteling. Dankzij de massaal meezingende en dansende abbaholics in het publiek was het een enerverende ervaring. Na afloop voelde ik me helemaal high.

Omdat dit mijn eerste virtuele muziek-experience was, zal ik ABBA Voyage sowieso nooit meer vergeten. Alleen dat al maakt het de moeite waard. 

Maar een echte concertervaring? 

Daarvoor hebben we vooralsnog IRL-artiesten nodig die ons laten snotteren, smeken en schreeuwen. 

En zo is het ook in verhalen, of het nou sprookjes zijn, animatiefilms of verhalen in games. We gaan er pas in mee als we geloven dat ze bezield zijn.