Hoe praat jij over jezelf? En kun je ook een ander verhaal aan jezelf vertellen?
Klungelen: ik heb er een abonnement op. Vaak superonhandig. Maar ook een karaktereigenschap die zijn voordelen heeft.
Tringggg! Daar ging de deurbel bij Rimke de Groot, terwijl ze haar wekelijkse podcast opnam. De buurvrouw kwam een pakje ophalen, vertelde ze even later aan de luisteraars, lichtelijk nahijgend.
“Hoe lang hebben we deze soep nu al”, vroeg mijn lief laatst in lichte verwarring. Ik begreep onmiddellijk waar hij op doelde. Want ik had die week twee verschillende soepen gekookt, die qua kleur en textuur wel erg op elkaar leken.
Vertel jij jezelf dat jij steeds de dupe bent? Of dat je een nieuwe stap eerst alleen wil ‘proberen’, omdat het waarschijnlijk wel weer mislukt? Of dat jij het nu eenmaal altijd alleen moet doen?
Verschrikkelijk bang was ik. Een onbekende wereld betreden, die ook nog eens als zeer gevaarlijk werd voorgespiegeld. Gelukkig gaf de fotograaf mij het beslissende zetje.
Als je maar één herinnering mag meenemen naar het hiernamaals, welke zou je dan kiezen?
Geen rondje met namen en functies, geen check-in, niks. Bij een training die ik laatst volgde sloeg de trainer de voorstelronde helemaal over. Er waren zelfs geen naambordjes. En zo zat ik met twintig andere deelnemers in een zaaltje, zonder dat ik enig idee had met wie ik de trainingsdag ging doorbrengen.
Hoe moet het verder met je verhaal? Als jij dat wel eens denkt, lees dan vooral even verder. Over de keuze voor het avonturenpad.
Wil jij je boodschap overbrengen bij de mensen met wie je (samen-)werkt? Dan kun je maar beter een verhaal vertellen. Zo persoonlijk mogelijk. Wat je daarbij in mijn ogen in ieder geval nodig hebt is een signatuurverhaal.