En toch | Daar lag mijn bril, op de puntige stenen tussen de rails

Terwijl ik in de muisstille treincoupé opkijk van mijn leeswerk, zie ik ineens dat mijn trein gearriveerd is op station Amsterdam Sloterdijk. O help, hier moet ik overstappen.

Razendsnel gris ik al mijn spullen bij elkaar. Een koffer, drie kleinere tassen plus een wandelstok, die tot de attributen hoort van de cursus waar ik naar toe ga

Dat gaat nooit meer lukken, denk ik. Maar de trein staat langer stil dan anders. Met volle bepakking stap ik even later de wagon uit. 

Alleen glijdt de leesbril van mijn neus, die ik in de haast nog niet opgeborgen had. Bij het afstappen van de laatste trede valt ie precies tussen het perron en de trein.

Klatsj, een harde landing op de puntige stenen.

Ik kijk rond of iemand mij kan helpen. Helaas, er is geen levende ziel te bekennen op het winderige perron. Een verloren zaak, denk ik. Die mooie bril kan ik wel vergeten. Of ga ik toch nog een poging wagen om 'm terug te krijgen? 

Ongeduldig wacht ik totdat de trein is weggereden. 

Wacht, ik heb die wandelstok bij me. Met het gebogen uiteinde van de stok probeer ik de bril op te takelen. 

Kansloze missie. 

Het lukt me wel om de bril in een iets betere positie te leggen. Maar ik krijg 'm alleen te pakken als ik de harde betonnen wand van het perron gebruik om de bril naar boven te trekken. Dan zit het glas ongetwijfeld helemaal vol krassen. 

Wat kan er nog meer? Dan maar plat op mijn buik en met mijn hand de diepte in. Voorlopig geen andere trein in aantocht.

Helaas, mijn arm is niet lang genoeg.

Wat nu? Als ik ook nog mijn schouder langs het perron naar beneden laat zakken, lukt het misschien wel om de bril op te vissen. 

Dat lukt net. Met een bonzend hart berg ik de bril op in de brillenkoker. Geen noemenswaardige beschadigingen te zien. Hoera!

Wat is hier nou gebeurd, denk ik achteraf.

Ik dacht eerst dat het onmogelijk was om de trein op tijd te verlaten. Daarna schatte ik mijn kansen zeer laag in om de bril nog terug te krijgen. En toch lukte het. Door meerdere manieren uit te proberen slaagde ik erin.

Denken in mogelijkheden. Uittesten. Opnieuw proberen.

Zo is het ook met het vinden van goede ideeën. 

Kansrijke ideeën vinden gaat samen met je eigen overtuigingen: hoe beter je in mogelijkheden denkt, hoe meer opbrengsten. En ook hoe groter de kans dat er echt iets goeds bij zit, ook als je met een onhandige beweging je bril laat vallen op een onhandige plek. 

En creatieve ideeën, daar hebben we dringend behoefte aan. Want het beeld dat je van de toekomst had, dat staat wellicht op losse schroeven. Vaak zitten er allerlei belemmerende gedachten in de weg om die nieuwe ideeën te bedenken.

Maar daar hoef je het niet bij te laten zitten.

Ook jij kunt weer mogelijkheden zien. Je ontdekt dat je tot veel meer in staat bent dan je dacht. 

Je leert met andere ogen te kijken. En dat geeft je zelfvertrouwen een enorme oppepper.