Dikke traan

Er gleed een dikke druppel over mijn wang, terwijl ik daar helemaal niet op bedacht was. In de muisstille zaal hoorde ik nog meer sniffende geluiden. En de training was nog maar net begonnen. 

We zaten met 14 mensen in een grote kring voor onze opleiding tot professioneel coach. De trainer startte de dag met een visualisatie-opdracht. Met zachte stem had ze ons uitgenodigd om naar een favoriete plek in de natuur te gaan. 

Ik zat nog maar net in mijn favoriete duinpan, toen ik ze naar me toe zag lopen. Mijn ouders. Hun typerende manier van wandelen herkende ik meteen, al zijn ze jaren geleden overleden. 

De trainer moedigde me aan om in de visualisatie langzaam naar ze toe te lopen. Ik aarzelde. Maar toen ik voor hen stond en beiden recht in hun ogen keek, zag ik het. 

Hun zachte blikken, met pure liefde. 

Om een goede coach te worden, moet je eerst veel aandacht besteden aan jezelf, zo is een van de uitgangspunten bij deze opleiding. Deze gedachte begreep ik nooit helemaal. Tot deze trainingsdag. 

Voordat je anderen kunt begeleiden, moet je je eigen bagage opruimen. Anders loop je het risico jouw eigen uitdagingen op anderen te projecteren. 

Om je stem terug te vinden moet je vaak kijken op een plek waar je liever niet wil kijken. Waar je afgewezen of beschadigd bent. Of waar je hebt geleerd dat je maar liever niet jezelf moet zijn. 

Stap voor stap werd het me duidelijker wat er heeft gespeeld in mijn eigen verleden en waarom ik ineens die traan kreeg. 

Van mijn ouders kreeg ik veel kansen en aanmoedigingen. Tegelijkertijd moest ik ook hard werken om me gezien en gehoord te voelen. 

Ik voelde me niet goed genoeg. 

Ik nam daardoor lasten op me die niet de mijne waren, zeker toen ze ernstig ziek werden. Ik verstopte mijn eigen gevoelens en parkeerde mijn eigen behoeften voor later. 

Toch kon ik nu ook hun warmte voelen. De liefdevolle intenties die ze hadden voor mij. 

Niet uitgesproken, maar wel voelbaar. 

"De oplossing is om te nu wel doen wat je ooit besloot niet te doen," zei de trainer tegen ons. Meer vertrouwen, meer in het moment leven en ook simpelweg niets doen. 

Aan het einde van de opleidingsdag vroeg de trainer ons om een samenvatting in drie woorden. "Beter leren voelen," zei ik. Ze knikte. En ik snifte weer. 

Deze dag had ik het gevoel een stuk dieper te zijn afgedaald in mijn eigen verhaal. Verrijkend en verhelderend. 

Het geeft richting. 

• Vind je het lastig om jouw verhaal onder woorden te brengen en heb je wél iets te vertellen? 
• Is er iets waar jij nog niet bij kunt (en dat hoeft zeker niet iets traumatisch te zijn)? 
• Of wil jij weten hoe jij je eigen ervaringen vertaalt naar verhalen die mensen in beweging brengen? 

Neem contact met mij op via deze link en boek een vrijblijvend kennismakingsgesprek met mij in.

Ik begeleid je graag om liefdevol je binnenste verhaal om te keren, zodat je je vrij voelt om voluit te gaan leven.