Hans kijkt altijd hoe het beter kan

Hans de Gruijter (56) was onderwijskundig adviseur en opleidingscoördinator bij het ministerie van Defensie. Sinds 2013 probeert hij nieuw werk te vinden. “Het liefst beleef ik elke week een moment waarop ik het verschil kan maken.”

Waar kom je vandaan?

“Na mijn opleiding als leraar lichamelijke opvoeding ben ik bij Defensie gaan werken als sportofficier. Later ging ik me steeds meer bezighouden met opleiden, leren en ontwikkelen. Bij de Koninklijke Militaire Academie gaf ik leiding aan een opleidingssquadron. 

Dan zijn er toch 170 mensen die naar je staan te kijken: ‘majoor, zegt u het maar’. Mijn functie bij Defensie hield in 2013 op te bestaan. Een andere geschikte functie ging aan mij voorbij. Het bleek niet gemakkelijk om intern iets anders te vinden dat bij me paste.

En ik wilde geen functie accepteren waar ik helemaal niks mee heb.

Dan maar niet, dacht ik. Ik werd attent gemaakt op het sociaal plan, waarbij je anderhalf jaar de tijd krijgt om iets anders te zoeken. Echt een meer dan keurige regeling. Onder die voorwaarden durfde ik het wel aan. 

Voor mij was het meteen duidelijk dat die zoektocht naar een andere functie dan extern zou moeten zijn, want intern had ik het zelf immers al geprobeerd. 

Ik kon op kosten van Defensie ook een opleiding doen. Dat werd de Leergang Corporate Learning bij Kessels & Smit met twee mooie stages bij NFI en Avans plus. Daarbij leerde ik leer- en veranderinterventies te ontwerpen en te begeleiden. Erg interessant, nu steeds meer organisaties een eigen academy hebben. 

Waar sta je nu?

“Inmiddels ben ik 140 sollicitatiebrieven verder, waarbij ik 6 keer op gesprek ben geweest. Een vaste baan krijgen is gewoon verschrikkelijk moeilijk. Als er veel kandidaten zijn, kijken werkgevers gemiddeld 9 seconden naar je cv. Ik heb een bovenwettelijke ww-regeling, waardoor ik tot mijn pensioen 70 procent van mijn laatst verdiende salaris krijg.

Toch wil ik heel graag aan de slag, want ik wil graag iets doen dat een maatschappelijke betekenis heeft.

Bij een interessante vacature zoek ik via LinkedIn naar iemand die ook in het netwerk van de vacature-aanbieder zit. Misschien wil die persoon mij introduceren of een aanbeveling schrijven. Ook bel ik van te voren, want dan wek je de indruk dat je echt geïnteresseerd bent. 

Voor een werkgever hoef ik niet te duur te zijn. Ze hoeven me namelijk niet maximaal te betalen, want Defensie vergoedt een deel van die extra salariskosten. Dat kan ik nu inzetten als verkoopargument voor mezelf. 

Maar ik vind dat een bedrijf mij na een jaar of twee wel zelf helemaal moet gaan betalen als ze me goed vinden. Defensie hoeft daar niet eindeloos voor op te draaien. 

Toch lukt het niet om een vaste baan te krijgen. Dat ik ouder ben, speelt waarschijnlijk wel mee. Maar ik kan kennelijk ook niet duidelijk maken wat de civiele waarde is van mijn loopbaan bij Defensie. Voor de functies waarop ik solliciteer wordt vaak een master onderwijskunde gevraagd. Die heb ik niet, maar ik heb wél dertig jaar ervaring. 

Bij Defensie krijg je al jong verantwoordelijkheid, vooral voor andere mensen. We zijn erg taak-, resultaat- en opdrachtgericht. Daarmee krijgen we veel voor elkaar. 

Vaak heb ik de suggestie gekregen om als freelancer verder te gaan, maar dat zag ik niet zo zitten. Ik doe af en toe wel klussen als freelancer, maar ik wil liever samen met anderen een bijdrage leveren. 

Voor mij moet een baan maatschappelijke betekenis hebben. Hoe blijf je als organisatie relevant en hoe voeg je waarde toe? Dat interesseert me. Ik wil graag de dingen beter laten gaan dan eerst. Daarvoor zoek ik ook erkenning en waardering.

Iets doen dat maatschappelijke impact heeft, dat kan ook op andere manieren.

Sportclubs, muziekverenigingen en andere organisaties vormen het cement in de samenleving. Ik zit in het bestuur van de wielervereniging van mijn zoon. Ik heb ideeën over trainingsactiviteiten, hoe je meer vrijwilligers inzet en hoe je andere dingen beter aanpakt. 

We willen voor onze jeugd bijvoorbeeld een wielerwedstrijd houden op de openbare weg. Dat is een route van 30 kilometer. 

Voor de beveiliging van de kruispunten hebben we behoorlijk veel mensen nodig, want er zijn 195 posities. Ik heb voorgesteld om daarvoor samen te werken met de opleiding Handhaving en Toezicht van het roc. 

Dat moeten we dan niet alleen doen omdat we handjes nodig hebben, maar ook vanuit de vraag hoe we het interessant maken voor studenten. Ik vind het erg leuk om die rol op me te nemen om dat mogelijk te maken.” 

Waar ga je naar toe?

“Ik ben nu serieus in gesprek met twee ondernemingen die mij als zzp’er willen inschakelen. Deze organisaties zijn op mijn pad gekomen nadat ik een interview had gegeven aan NRC Handelsblad. Beide ondernemingen zijn interessant voor mij, dus ik hoop dat het echt wat wordt. 

Het is goed om je zegeningen te tellen. Qua inkomsten kan ik mijn huidige leven gemakkelijk volhouden tot mijn 67e. Ik hoef mijn huis niet uit, dus ik ga echt niet lopen sippen. Zeker niet als ik hoor dat mensen tegenwoordig soms maar drie maanden een ww-uitkering krijgen.

Wat er ook gebeurt, ik heb besloten dat ik niet verzuurd wil raken.

Als ik niet voldoende beweeg, word ik chagrijnig. Daarom fiets en zwem ik veel. Vanochtend ben ik extra vroeg opgestaan en heb ik de zon zien opkomen bij een meertje, waarin ik gezwommen heb. Het liefst beleef ik elke week een moment waarop ik het verschil kan maken. Soms volg ik een MOOC, ben actief in mijn netwerk en houd een reeks blogs bij. Ik ben actief op sociale media en ben niet bang om nieuwe dingen uit te proberen. 

Twitter vind ik fantastisch, net als Instagram. Met mijn pensioen ben ik helemaal niet bezig. 

Ik ben wel erg benieuwd wat mijn zoon in de toekomst gaat doen. Misschien ligt er voor hem een loopbaan als profwielrenner in het verschiet. Daarin kan ik hem begeleiden. Ik hoop vooral dat hij het wielrennen zelf leuk vindt. Als hij een wedstrijd heeft, zeg ik altijd: succes en veel plezier. 

Mijn zoon hou ik al lang niet meer bij met fietsen. Maar onderlinge competities vind ik erg leuk. 

Als hij een heuvel op racet, ben ik benieuwd of het mij ook lukt om zo hard naar boven te rijden. Een wedstrijdje is heerlijk. Kijken of het nog beter kan.”  

Gegevens

LinkedIn: Hans de Gruijter 

Fotograaf van de portretfoto: Arnold Reyneveld