Notebooks hebben een onweerstaanbare aantrekkingskracht op mij. En zeker boekjes met een dagelijkse vraag of opdracht vind ik fascinerend.
Als tiener had ik een mini-dagboekje om iedere dag een regel in te schrijven. Vijf jaar lang hield ik het bij, totdat het boekje tot de laatste centimeter helemaal volgekrabbeld was.
Daarnaast schreef ik dagelijks in mijn gewone dagboek, want met die ene dagelijkse regel was ik er nog lang niet.
Nu blog ik.
Op dit moment schrijf ik zelfs drie tot vier blogartikelen per week. Het kost me weinig moeite, net als toen. Ik doe het voor jou lieve lezer, en minstens zoveel voor mezelf. Ik heb het nodig om helder na te denken.
In tijden van versnelling is het mijn manier van vertraging. Mensen denken wel eens dat het dwangmatig is, al dat bloggen.
Het is in ieder geval een zachte landing voor al mijn gedachten.
Een plek om creatief te klungelen. En een verdubbelaar van mijn geluksgevoel. Soms gebruik ik een mini-zinnetje om me daarbij te inspireren, net als in die notebooks.
Ditmaal was dat: lang verhaal kort.
