We weten heus wel hoe we een eigen bijdrage kunnen leveren aan het tegengaan van klimaatverandering: geen/veel minder vlees eten, niet meer het vliegtuig nemen, etcetera
Communicatie over het klimaatprobleem is lastig. Mensen vinden het al snel te moeilijk, te ver van het bed en te suf. Wat kan storytelling hiervoor betekenen?
Geen overkoepelend, slim en strak geregisseerd verhaal, maar vertellen om van elkaar te leren. Directeur Luc Severijnen van de gemeente Rotterdam doet het al zo. En het levert hem veel op.
Leidinggeven is zoveel leuker geworden, vindt hij.
“Storytelling, met dat woord heb ik altijd zoveel moeite”, zei een collega-schrijver tegen mij. “Ik schrijf al jaren artikelen voor verschillende organisaties over veiligheid op het werk. Maar nu heet het ineens storytelling. Omdat dat nu een buzz-woord is.”
Als je ook teksten schrijft, is dit waarschijnlijk herkenbaar voor jou. Hetzelfde werk, maar een nieuw etiket. Omdat dat hipper, eigentijdser of waardevoller lijkt. Dat voelt nep.
Zijn er veel goede bedoelingen, maar te weinig daden? Het boek Communicatiestrategie van Wil Michels helpt niet alleen bij het ontwerpen van een excellente strategie, maar ook bij de concrete uitvoering daarvan.
Het boek No Story, No Glory van Theo Hendriks daagt (leiders van) organisaties uit hun eigen verhaal te vertellen. Niet met saaie cijfers en spreadsheets maar met eigen persoonlijke verhalen. Het boek helpt je om geschikte verhalen op te sporen.
De meeste leiders hebben er een handje van om te vertellen dat de hele boel onder controle is. Of ze vertellen juist het andere uiterste: Help, de tent staat in brand! De leider gedraagt zich daarbij net als een baby: die ligt ofwel met een vol buikje voldaan te soezen of schreeuwt het uit van de honger. Het is alles of niets.
Annelies werkt als communicatieadviseur bij een netwerkorganisatie voor jeugdzorg. Haar organisatie heeft een vliegende start gemaakt, maar de toekomst is onzeker.
De gemeenten die geld steken in haar organisatie, moeten de komende jaren ingrijpend bezuinigen en daardoor scherpe keuzes maken. Misschien is het onderhoud van het groen in de wijken wel net iets belangrijker dan de risico’s die kwetsbare kinderen lopen.
