Sir David Attenborough brengt op legendarische wijze wilde dieren in beeld. Ontdek hier hoe de fameuze bioloog en televisiemaker een pakkend verhaal vertelt.
De veelbekroonde David Attenborough is beroemd geworden om de levendige manier waarop hij zijn natuurdocumentaires samenstelt. Van nietige ongewervelden tot goedmoedige grazers op de savanne, hun strijd om het bestaan is iedere keer intrigerend.
Dieren vormen vaak de hoofdpersonen in verhalen. Ze staan symbool voor een bepaalde eigenschap: haaien zijn bloedlink, nijlpaarden zijn goedzakken. Totdat die beelden helemaal niet blijken te kloppen.
Bij het vallen van de nacht wandelen ze op sluippoten het dorp binnen. Overal staat gras, veel zoeter dan in het omringende bos. Iedere nacht eten ze zo’n tiende van hun lichaamsgewicht aan gras, dus ze grazen zich door grote gebieden heen.
Met gefronste wenkbrouwen kijkt hij de zaal in. Storytelling-goeroe Robert McKee heeft de zaal vol scenarioschrijvers en andere verhalenmakers een vraag gesteld, maar mort ontevreden over de antwoorden. “No, no, think in story!”
De illusie dat we er gemakkelijk vanaf komen, hadden we sowieso al verloren. Voor de start van het 32-urige seminar Story hebben we een lange lijst adviezen gekregen om optimaal alle stof tot ons te nemen: neem kussens mee, geniet voldoende nachtrust, let op je bloedsuiker. Ook is er huiswerk: vijftien filmklassiekers bekijken.
Wanhopig kijkt Scarlett O’Hara naar de hulpeloze vrouw in de kar en haar pasgeboren baby, die haar vlucht tot een vrijwel onmogelijke onderneming maken. Ze rijden langs een opgestapelde wand met kisten springstof, die dreigen te ontploffen. Tot overmaat van ramp weigert het paard om nog langer door de brandende stad te draven.
Gelukkig houdt haar beschermheer Rhett Butler het hoofd koel. Hij sommeert een sjaal te geven om het paard te
Brasserie Les Deux Moulins in de Rue Lepic is een café zoals er zoveel zijn in de Parijse wijk Montmartre. Toch lopen er opvallend veel mensen binnen met een reisgids in hun hand.
Als ze aan een tafeltje plaatsgenomen hebben, maakt de een na de ander een foto van het interieur. Het Japanse stel naast mij vraagt zelfs of de serveerster voor hun fotocamera wil poseren. Tot mijn verrassing
Een verhaal heeft een held nodig. En dat is niet altijd de hoofdrolspeler. De lessen van de film ‘Lucia de B.’
De beroemde scenarioschrijver en storytellingoeroe Robert McKee bezocht dit voorjaar
Er waren eens twee slimme computerjongens met een geweldig idee. In een garage zetten ze hun eerste machine in elkaar. Hun product sloeg zo goed aan dat het bedrijfje in enkele jaren tijd uitgroeide tot multinational.
Je herkent ‘m wellicht al: in een notendop is dit het oprichtingsverhaal van Apple. En dat niet alleen: het is in grote lijnen de mal waarin heel wat organisaties hun verhaal gieten.
Levensverhalen van beroemde persoonlijkheden zijn geliefd bij filmmakers. De levens van Coco Chanel, Evita Peron, Mahatma Gandhi, Marie Antoinette, Frida Kahlo, Nelson Mandela en vele anderen bieden immers volop drama, dat goed in beelden te vangen is.
Toch is het visuele drama niet genoeg voor de verfilming van een levensverhaal. Er is nog iets anders nodig om de kijker werkelijk geboeid te houden. Dat zijn de achterliggende drijfveren van de hoofdpersoon, die duidelijk maken waarom hij doet wat hij doet.
Schrijf jij de gebeurtenissen in je verhaal altijd in chronologische volgorde op? Hoogste tijd om het over een andere boeg te gooien. Want dat kan veel creatiever en spannender.