Musea vertellen per definitie verhalen. Maar welk verhaal kies je? Dat vind ik een eindeloos fascinerende vraag (en niet alleen bij musea). Hoe het Flipje en Streekmuseum in Tiel een publiekstrekker creëert met een prikkelend verhaal.
Het is een illusie dat je alleen over de inhoud van een boodschap van gedachten kunt wisselen; uiteindelijk draait het allemaal om spraakmakende taal. De gekozen woorden staan aan het begin én aan het eind van alles, concludeert bestuurskundige Mark van Twist in zijn boek Woorden Wisselen. En dat gaat heel vaak ook over de keuze van het bijpassende verhaal.
We kijken altijd met een bepaalde bril naar de wereld om ons heen. Daarbij hebben we altijd een keuzevrijheid voor ons eigen perspectief: we kunnen zelf bepalen hoe we naar de wereld en ons leven kijken.
Als mensen snappen we ons leven en de wereld om ons heen door het verhaal dat we erover maken. Zolang we volgens dat oude verhaal leven, kunnen we niet meegaan in een verandering. Een nieuwe werkwijze vereist een nieuw verhaal.
Kleefwoorden brengen je tekst op smaak. Je lezer blijft er extra lang op sabbelen, net als een ‘oorwurm’ die niet meer uit het hoofd wil verdwijnen. Slim dus om teksten extra plakkracht te geven met kleefwoorden, ook als het over taaie onderwerpen gaat.
Wat is het krachtigste verhaal over een brutale kunstroof? TV-programma Brandpunt gaf deze week een ontluisterend inkijkje in de denk- en leefwereld van Okkie Durham, die samen met ‘Henk’ in 2002 twee schilderijen uit het Van Gogh Museum stal. Het museum kiest voor een ander verhaal.
Deze week was er een hoop publiciteit over de twee teruggevonden schilderijen van Van Gogh. Allereeerst was er een uitvoerige documentaire over de kunstroof.
De moord op de Oostenrijkse troonopvolger Frans Ferdinand in Serajevo luidde onontkoombaar de Eerste Wereldoorlog in. Het kleurrijke stel gaat scheiden, maar iedereen zag al dat ze niet bij elkaar pasten. En na de neergang van de DDR moest de Berlijnse Muur wel vallen.
World Press Photo is er resoluut in: geen gemanipuleerde inzendingen. Ook al is het iets kleins, zoals een nabewerking om de kleuren wat te verfraaien. Het beeld moet echt zijn. Hoe zit dat met verhalen?
In de voorlaatste ronde van deze wedstrijd voor fotojournalisten viel maar liefst twintig procent van de inzendingen af, zo liet de jury van World Press Photo weten. De redenen waren niet zozeer
Er zijn genoeg mensen die verhalen wegzetten als onbeduidend speelgoed voor softies. Aandoenlijk tijdverdrijf voor sprookjesliefhebbers, waar je je tijd niet aan hoeft te verspillen. Totdat er doden vallen.
Want opmerkelijk genoeg kijken mensen die harde
Zit een verhaal eenmaal in je hoofd, krijg je het zomaar niet meer weg. Of je het nu wilt of niet: je bent ‘geframed’. Na het lezen van Denk niet aan een roze olifant van taalstrateeg Sarah Gagestein weet je die frames in ieder geval beter te herkennen.
Storytelling wordt vaak gepresenteerd als eerlijk, direct en persoonlijk. Dat maakt storytelling sympathiek. Maar op zichzelf