Storytelling draait voor mij om het creëren van maatschappelijke impact. Afgelopen maanden kreeg ik de bijzondere kans om een vervolgverhaal te maken over de Brabantse camping Fort Oranje, het verhaal over vergeten mensen op vergeten plekken.
Ons verhalende brein speelt elke keer dezelfde riedel af. Vaak zijn dat bange verhalen. Maar je kunt je enorme verbeeldingsvermogen ook inzetten om je gewenste toekomstverhalen vorm te geven. Er is wel een belangrijke voorwaarde: geef ook de verwachte obstakels een plek in jouw verhaal over de toekomst.
Op weg naar de binnenstad van Napels zien we een menigte voor een onbeduidende ingang staan. Het blijkt een pizzeria te zijn, waarvoor sommigen speciaal naar deze stad komen.
Verhalen hebben een verbluffende kracht om mensen bij jouw missie te betrekken en tot meer actie te stimuleren. Maar waarom eigenlijk?
Sluipenderwijs zijn we verhalend gaan denken. Daardoor hebben we een narratief wereldbeeld gekregen: we zien overal helden, faalmomenten, plotwendingen en overwinningen.
Een grillige loopbaan met een opeenstapeling van baantjes, banen en dwaalsporen. Zo ervaren nogal wat mensen hun professionele leven. Er lijkt geen touw aan vast te knopen, laat staan een zinnig samenhangend verhaal over te vertellen. Hoe krijg je bij een chaotisch carrièreverloop toch grip op je eigen verhaal?
Soms sla je een nieuwe richting in, waar je al heel lang naar verlangt. Maar er komt dan een moment dat je verlangen op de proef wordt gesteld: wil je dit wel echt? Lees hier het verhaal over mijn eigen test.
Heb jij een persoonlijke onderzoeksvraag? Een vraag die eigenlijk als een rode draad door al je activiteiten loopt? Een vraag die bij jou onder de motorkap verborgen zit, maar die wel de drijfveer vormt voor al je werk?
Iedereen heeft zijn eigen leidraad in het leven en Gabriel Anthonio heeft een Zwitsers zakmes. In deze duizend-dingen-tool zitten namelijk universele lessen voor leiderschap verscholen: van stevig ingrijpen tot zelfzorg.
Jaarlijks spreek ik tientallen managers, bestuurders en politici die in de publieke sector iets van de grond willen krijgen. Het zijn mensen met idealen. Ze houden ervan om concrete dingen te doen. Hun drijfveer: zelf iets doen, niet alleen wat roepen vanaf de zijlijn.