Slaapverhalen vormen een heuse trend: podcasts en apps met slaapverhalen voor volwassenen maken een indrukwekkende opmars in het medialandschap.
“Mijn klanten willen helemaal geen verhalen. Mijn klanten willen feiten en cijfers.”
Een manager van een zorgorganisatie belde me op. “Ik wil dit bijzondere moment vangen”, vertelde ze. “Want we zitten door deze coronatijd in een grote verstoring. En juist deze verstoring hebben we kunnen aangrijpen om kwetsbare mensen te bereiken. Beter zelfs dan ooit.”
Nogal wat mensen worstelen met de vraag welke verhalen ze willen delen. Ze kennen wel verhalen, maar ze zien ook allerlei bezwaren opdoemen. Vooral als het om persoonlijke verhalen gaat.
In deze coronacrisis heeft storytelling veel te bieden. Bijvoorbeeld voor organisaties en ondernemers die ontdekken dat ze niet meer op de oude voet verder kunnen gaan. Ze gaan op zoek naar nieuw houvast.
Geen kampvuurgesprek meer, niet meer proeven hoe woorden vallen, veel minder directe interactie. Nu ontmoetingen grotendeels online plaatsvinden, moeten we in sneltreinvaart wennen aan andere omgangsvormen en hulpmiddelen. En dat geldt ook als je met verhalen werkt.
Geen rondje met namen en functies, geen check-in, niks. Bij een training die ik laatst volgde sloeg de trainer de voorstelronde helemaal over. Er waren zelfs geen naambordjes. En zo zat ik met twintig andere deelnemers in een zaaltje, zonder dat ik enig idee had met wie ik de trainingsdag ging doorbrengen.
Nog tien minuten voordat mijn online presentatie begon voor een groep studenten over storytelling. De studenten wilden vooral meer leren over manieren om hun publiek langer te boeien over erfgoed.
Heb jij een goed idee waarmee je de wereld wilt veroveren? Een nieuw aanbod? Een gaaf programma? Misschien heb je dan je enthousiasme wel eens gedeeld via een lijst met alle voordelen.
Als je interessante blogs schrijft vol praktische tips, dan komt dat helemaal goed, toch? Olga dacht van wel.