“Die van mij heeft vier jaar lang geen woord tegen me gezegd”, vertelde een moeder op een buurtborrel mistroostig over haar puberzoon.
Misschien moet jij je oude leven herzien. Alle veranderingen rondom de coronacrisis vragen van jou dat je opnieuw nagaat waar je blij van wordt en waar je in de toekomst je inkomsten vandaan haalt.
Nee, je hoeft helemaal niet een eenduidig verhaal te zijn. Je mag ook lekker ongrijpbaar en tweeslachtig zijn.
Angstverhalen, ze zijn van alle tijden. Het komt erop aan het hoofd koel te houden en te blijven zoeken naar de feiten.
We weten heus wel hoe we een eigen bijdrage kunnen leveren aan het tegengaan van klimaatverandering: geen/veel minder vlees eten, niet meer het vliegtuig nemen, etcetera
Ontsla je angsten maar. Na het lezen van het boek Feitenkennis van Hans Rosling besef je ineens dat je je om allerlei onnodige dingen zorgen hebt gemaakt, gewoon omdat je de feiten niet kende. Hoogste tijd om je verhalenmakende brein tot bedaren te brengen.
Ben jij van de stellige overtuigingen of onderzoek je meerdere kanten? En welke kanten van het verhaal belicht je liever niet?
Wie zijn organisatie betitelt als duurzaam, eerlijk en puur, vertelt dat de concurrent dat niet is. En daarmee vertel je in wezen een verhaal over goed en kwaad. Maar het is wel oppassen dat je niet in zwart-wit-sjablonen vervalt.
Laatst vroeg een gezondheidsinstelling mij een artikel te schrijven over hun nieuwe missie: het leveren van duurzame gezondheidszorg. Na mijn voor de hand liggende vraag wat ‘duurzame gezondheidszorg’ eigenlijk betekende, bleef het stil.
‘Wie niet voor mij is, is tegen mij.’ Een typische vorm van zwart-wit-denken, die ervan uit gaat dat er maar twee opties zijn. Terwijl er nog zoveel meer mogelijk is.
Als je in een groepsdiscussie verzeild raakt, word je geacht je bij de voor- of tegenstanders te scharen.