Het tegenbezoek

Giovanni was een levendige kleuter met donkere krullen. Hij zat bij onze oudste zoon in de klas, nu bijna twintig jaar geleden.

Giovanni was helemaal gek op onze zoon. Het liefst kwam hij elke middag bij ons thuis spelen. 

Het was heerlijk om te zien wat een onwaarschijnlijk groot doorzettingsvermogen het kereltje had. Hij was enorm gretig om allerlei dingen te leren die hij nog niet kende. Zo had hij nog nooit gefietst, maar hij moest en zou het leren.

Want onze zoon, zijn grote voorbeeld, kon het immers ook al.

Zijn moeder was enorm dankbaar dat Giovanni zo vaak bij ons kon komen fietsen, bouwen en ravotten. 

Want onze zoon ging nooit naar Giovanni's huis. Dat kon niet, kregen we te horen. Wel kwam zijn moeder altijd met cadeautjes en snoepjes aanzetten, alsof ze daarmee iets wilde goedmaken. 

Pas na verloop van tijd ontdekten we waarom een tegenbezoekje niet mogelijk was. Giovanni woonde met zijn moeder in een Blijf-van-mijn-Lijf-huis. 

Zijn moeder was mishandeld en door haar ex met torenhoge schulden opgezadeld. Ze moest alle zeilen bijzetten om haar leven weer op de rails te krijgen.

Het einde van het schooljaar brak aan.

Het gezin kreeg een flatje toegewezen aan de andere kant van de stad. Giovanni wilde beslist niet naar een andere school, maar had geen keus. Met groot verdriet namen de twee vrienden afscheid. 

Na enige tijd nodigde de moeder ons uit om op bezoek te komen in haar nieuwe onderkomen. Voor de eerste keer was er toch een tegenbezoek mogelijk. Giovanni's moeder stond erop dat we bleven eten. Ze had enorm haar best gedaan op alle gerechten en vertelde met trots wat ze allemaal had gekookt. 

Onze zoon was bij een halsstarrige sla-weigeraar. Hij was ervan overtuigd dat sla altijd aan je gehemelte blijft plakken en dat het per saldo niet eetbaar is. 

Na een negatieve sla-ervaring had ik hem nooit meer kunnen verleiden om weer eens een hapje uit te proberen. Vol wantrouwen keek onze zoon naar de grote bak kropsla die op tafel gezet was.

Vervolgens keek hij met grote ogen naar Giovanni.

Want hij zag hoe zijn vrolijke vriend alle sla met veel plezier opat. Tot het laatste blaadje. 

Kennelijk schortte er iets aan zijn overtuiging. 

Dit keer waren de rollen omgekeerd: zoon deed nu Giovanni na. Giovanni hebben we daarna nooit meer gezien. Ik hoop dat hij zijn weg gevonden heeft. 

Onze zoon is inmiddels volwassen. Hij is steevast degene die de schaal met kropsla helemaal leeg eet als er nog wat overblijft. Tot de dag van vandaag. En dan denk ik nog wel eens aan dat gedenkwaardige tegenbezoek. 

Overtuigingen kunnen ineens wegsmelten, bijvoorbeeld als iemand je iets anders laat zien. Welke overtuiging heb jij laatst laten varen?