Binnenkort doe ik verslag van de Nuclear Security Summit in Den Haag. Daarmee ben ik één van de drieduizend journalisten die neerstrijken bij het World Forum, waar een enorm mediacircus verrijst. Hoe vind ik in het hol van de leeuw een goed verhaal?
Een topconferentie over het terugdringen van nucleair materiaal is geen rokjesdag: het mist iedere natuurlijke aantrekkingskracht. De onderhandelingen zijn moeizaam, de verslagen saai, de uitkomsten ongewis.
Slalommend tussen roadbarriers
Toch is er enorm veel belangstelling voor de wereldtop, want nog nooit eerder had Nederland zo'n grote conferentie binnen zijn grenzen. De afgelopen maanden heb ik de berichtgeving over de wereldtop al nauwlettend gevolgd. Als journalist en als bewoner, want wij wonen net binnen de beveiligde zone rondom het World Forum.
De bewoners in onze wijk zijn opvallend mild over de topconferentie. De trots om getuige te zijn van zo’n enorm evenement overheerst vooralsnog. Den Haag staat even in het centrum van alle aandacht als stad van Vrede en Veiligheid.
Het is imposant hoe Buitenlandse Zaken zo'n gigantische conferentie van de grond weet te tillen en hoe er tot in de kleinste details over alles nagedacht wordt. Voor het oog van de duizenden camera's zal Den Haag stralen.
Naar het hol van de leeuw
Toch heb ik zelf wel een bang gevoel in mijn maagstreek, zonder dat ik precies kan beredeneren waarom. De gemeente vertelt ons dat we straks in het veiligste gebied van Nederland wonen. Alle veiligheidscamera's, bewakingshonden, F16's, marineschepen, helikopters, luchtafweergeschut, 13000 agenten en 8000 militairen moeten daarvoor zorgen.
Maar op mij heeft dat juist het omgekeerde effect: al die maatregelen zijn er niet voor niets. Het heeft te maken met de vraag of ik de autoriteiten wel kan geloven. Is deze top een oprechte poging om de wereldvrede dichterbij te brengen? Of vooral een prestigekwestie voor Buitenlandse Zaken en de gemeente Den Haag?
Allerlei geluiden die ik van ingewijden opvang, bevestigen dat laatste beeld. De politie zag de locatie van het World Forum helemaal niet zitten omdat het lastig te beveiligen is. Ondertussen zette de gemeente Den Haag de dichtbebouwde omgeving van het conferentiecentrum in een pitchfilmpje neer als een uitgestrekt parkachtig gebied zonder omwonenden.
Oog van de orkaan
Als verslaggever - in het bezit van een officiële persaccreditatie - begeef ik me straks in het zwaarbewaakte conferentiegebied. Als een soort Alice in Wonderland stap ik in een andere wereld, vol mannen met oortjes, verborgen scherpschutters en bewakingsapparatuur.
Terwijl het gebied onze 'achtertuin' is, dat ik op conferentieloze dagen op mijn duimpje ken. Bevind ik me daar in het oog van de orkaan? Is het veiliger binnen of buiten de hekken? Welke obstakels staan me te wachten?
Vanmiddag kreeg ik een ingeving hoe ik deze expeditie tussen alle hekwerken, metaaldetectoren en barrières zal aanpakken. Ik ga onderzoeken of de autoriteiten die deze top organiseren, ook doen wat ze ons beloofd hebben. Vertrouwen, daar draait het immers om. Dat heeft te maken met een consistente lijn. Met inlevingsvermogen en integer gedrag.
Ik ben benieuwd of het een top wordt die goed is voor Den Haag, Nederland en de vrede in de hele wereld. Een top, waarvan de opbrengsten ruimschoots opwegen tegen de grote overlast die het oplevert. Een top die het waard is dat we met zijn allen onze gemoedsrust bewaren.
Waar te lezen?
Mijn expeditie-ervaringen vind je de komende dagen op dit blog.
De tweede aflevering: omgaan met verrassingen.
