Had ik nu maar even een persoonlijk verhaal paraat...

Carolien schudt haar haren op, vlak voordat de camera van haar wekelijkse online vergadering aanfloept. Zo'n camera geeft haar elke keer weer een ongemakkelijk gevoel. 

Maar het is niet alleen die camera. In deze online vergadering treft ze de andere leden van het multidisciplinaire team voor zorg aan kwetsbare bewoners in de wijk. 

Het verloop in het team is groot, dus ze heeft eigenlijk geen idee wat de anderen precies doen. 

Ze kennen elkaar niet goed, want ze praten tijdens hun online bijeenkomsten liever over hun cliënten dan over zichzelf. Daardoor weten ze ook niet goed op wiens expertise ze een beroep kunnen doen.

De leidinggevende van haar organisatie roept al langer dat ze daar iets aan moet doen.

Op een cursus heeft Carolien daarom ooit geleerd hoe ze in één minuut haar elevatorpitch kan doen. Maar, effe serieus, dat gaat ze hier toch niet doen? Dan krijgt ze vast meteen te horen: zeker op cursus geweest? Ze hoort het cynische ondertoontje al.

Had ze nu maar een gewoon verhaal paraat.

Iets uit haar eigen leven of werk, dat meteen duidelijk maakt waar ze voor staat. Ze doet werk waarbij ze het niet van haar hoge salaris moet hebben. Het is ook niet de meest sexy baan waarvoor mensen in de rij staan. 

Waar ze het wél voor doet is de voldoening die het haar oplevert. De lichtjes in de ogen van de mensen die ze verder helpt. Daar zou ook haar verhaal over moeten gaan...

Carolien fantaseert nog even verder.

Ze zou dat verhaal ook aan haar teamleden kunnen vertellen. Nu het verloop zo groot is, is het belangrijk om de nieuwelingen meteen die verhalen te laten horen. Ideeën genoeg. Maar waarom komt het er niet van, vraagt ze aan mij.

Eigenlijk gaat het niet over de vertelvorm, zeg ik tegen haar.

Het gaat over persoonlijk leiderschap en uitdragen waar je voor staat. En wellicht ook over zelfvertrouwen. Carolien houdt er niet van om zichzelf op de borst te slaan. 

Haar collega’s trouwens ook niet. Ze zijn goed in het vragen stellen aan anderen, niet om zelf de aandacht te krijgen. Maar als ze niet vertellen waarom hun bijdrage belangrijk is, worden ze niet meer ingeschakeld als specialisten. Hun expertise is simpelweg te weinig zichtbaar. 

Daarmee komt hun bestaansrecht in het geding. Van henzelf als professional. 

Maar ook het bestaansrecht van hun organisatie. Het is super-urgent om het verhaal juist wel te durven en te kunnen vertellen en op te schrijven. 

Niet over de structuur van de organisatie, maar dieper. Over emoties. Over wat deze periode met hen doet. Hoe ze het verschil maken. Welk perspectief ze zien.

Toch maar meer leren over verhalen, denkt Carolien.

Niet om een gepolijste tekst uit haar hoofd te leren. Geen kunstmatig gedoe. Wel om uit de losse pols gemakkelijker een verhaal te delen en daarmee anderen te inspireren. 

Verhalen brengen ons samen, niet gedeelde verhalen houden ons gescheiden, zei de Turkse schrijfster Elif Shafak. 

Herken jij je in Carolien? 

En is het voor jou ook belangrijk om op informele wijze verschillende soorten verhalen te delen zodat je je werk beter kunt doen? 

Om duidelijk te maken wat je doet en hoe je het verschil maakt. Of om klanten het verhaal achter de feiten te vertellen, zodat zij beter snappen wat jij voor hen kan betekenen.