De allereerste soloreis naar Parijs

Eerste keren zijn altijd spannend. Totdat je de sprong waagt en ervaart dat het minder eng is dan gedacht.

Zoekend liep ik in november 2012 de brede Rue Monge op, nadat ik was uitgestapt op het metrostation in Quartier Latin. Ik had een appartement gehuurd in Parijs, maar kon het adres niet vinden. Met de zenuwen in mijn hele lijf liep ik nogmaals langs het hele blok, terwijl de rolkoffer achter mij aan rammelde. Ik kon echter nergens huisnummers ontdekken.

Ik voelde me stompzinnig. Iedereen met een veterdiploma moest dit toch kunnen? Wat deed ik hier in hemelsnaam?

Ineens ontwaarde ik een vervallen deur.

Eerder had ik deze deur aangezien als de zij-ingang voor het naastgelegen café, maar er bleek een klein kastje met een cijferslot op te zitten. Hoera, de deur sprong open.

Na enkele donkere gangetjes liep ik opnieuw vast op een gesloten deur. Het leek wel een Escape Room. Gelukkig had ik nog een andere cijfercode achter de hand.

Een vrouw van Roemeense afkomst wachtte me op. Het appartement bleek een bedompt hok te zijn met een krakende vloer die schuin afliep. Het kleine raam gaf uitzicht op een luchtkoker met blinde muren. Sans vis-à-vis (zonder inkijk) noemde zij dat eufemistisch. 

Zo begon mijn allereerste solotrip naar Parijs, nu tien jaar geleden. 

De grandeur van de Franse hoofdstad kende ik al van eerdere trips, maar ik was nog nooit helemaal alleen op reis gegaan. En nu had ik de sprong gewaagd om te testen hoe dit zou bevallen.

Ik verbeet mijn teleurstelling over het donkere hok waarin alleen een bedbank en een klein tafeltje pasten. Overal hoorde ik waterleidingen lopen en mensen heen en weer schuifelen. 

Zo wonen miljoenen Parijzenaars, hield ik mezelf voor.  Hier leef ik het echte Parijse bestaan.

Het spannendste onderdeel bleek 's avonds uit eten gaan. 

Alleen aan een tafel zitten vond ik bijzonder ongemakkelijk. Bovendien voelde ik me 's avonds in het donker onveilig op straat. Ik koos daarom voor een eenvoudige hap in een brasserie, waarvoor ik alleen maar de straat hoefde over te steken. Daarna keerde ik rechtstreeks terug naar mijn studio, waarbij ik me het gemakkelijk maakte op het bed.

Na enkele dagen begon het verblijf in deze stad te wennen. Ik genoot van al het moois en nam me voor om jaarlijks een solo-trip naar Parijs te maken. De hoge gebouwen, de helden op sokkels en de levendige straten brengen me in een andere stemming. 

En dat heb ik gedaan.

Stap voor stap wist ik mijn angsten achter me te laten over alleen reizen, solo-dineren en door verlaten straatjes lopen. Het komt erop aan om vrienden te worden met je eigen gedachten.

Zelfs het gevoel van onveiligheid in de avonduren is verdwenen. Op de laatste avond bekroon ik mijn reis op een terras met een coupe de champagne.

Op dit moment ben ik opnieuw in Parijs. 

Deze uitgestrekte stad staat voor mij symbool voor groot denken. Hier begonnen revoluties en nieuwe kunststromingen, die voor een ommekeer in het denken zorgden. Hier combineerde Coco Chanel mannenpakken met parels. Mijn gedachten komen in een andere stemming terecht, waardoor ik het ene idee na het andere produceer.

Doe dingen waarvan je hart gaat zingen en onderneem vaker iets voor de eerste keer. Dan ontdek je hoe je kleine avonturen in je gewone leven invoegt om je leven en werk sprankelender te maken.

Je zit niet snel bij de pakken neer, want je weet dat ongemak erbij hoort. En als het toch tegenzit, dan verzin je ter plekke wel een oplossing.

Je leeft je verhaal en ervaart vrijheid. En dan gaan ook je ideeën stromen als een waterval.