Dat irritante stemmetje in je hoofd

Wat veel mensen niet weten is dit. Ook voor mij valt het lang niet altijd mee om een goed onderwerp te vinden om over te schrijven.

Want steeds als ik een mooi onderwerp bedenk, tettert er een irritant stemmetje in mijn hoofd. 

Zo wordt het wel erg abstract. 

Of juist: dit wordt wel erg openhartig. 

Het zijn monstertjes. 

Natuurlijk is het veiliger om over anderen te schrijven en de persoonlijke ervaring eruit te centrifugeren. Of om algemene wijsheden te delen die hun kleur verloren hebben. 

Alleen roepen die lauw-warme stukken geen reacties op. Allemandsvriendjes in sorry-dat-ik-besta-tinten hebben geen plakkracht. 

Je raadt waarschijnlijk al welke stukken mensen wel raken. 

Juist. 

De stukken die anderen herkennen, omdat ze ook in de rats zitten. En omdat het spot-on is.

• Omdat hun kinderen al maanden niet goed in hun vel zitten.
• Omdat ze zitten te verpieteren in een leven waarin ze zich niet langer thuisvoelen.
• Of omdat hun werkdruk veel te hoog is, maar ze niet weten hoe ze zich daartegen kunnen weren. 

Als je met jouw woorden iets wil losmaken, dan moet je tekst ook iets bij jezelf teweeg brengen. 

Als het jezelf niks doet, kan het ook niet bij een ander echt binnenkomen. 

Dus juist als je aarzelt over je openhartigheid, is het waarschijnlijk een belangrijk verhaal. Een verhaal dat herkenning oproept en mensen verbindt. Verhalen waarmee je misschien zelfs wereldbeelden opschudt als een wereldbol.

Ik weet dat het spannend is. Maar toch.

"Durven is even je balans verliezen, niet durven is jezelf verliezen”, zei de Deense filosoof Søren Kierkegaard. Ik lees het als een aanmoediging. Als je je laat weerhouden door angst, kun je jezelf verloochenen.  

Toch een wijsheid die bij mij binnenkomt. Wat doet het met jou?