Ja-maar, hoor jij jezelf dat ook wel eens zeggen?

Hoor jij jezelf dit ook wel eens zeggen?

Ja-maar...

... ik slaap slecht. ... 

het is niet origineel. ... 

ik heb geen tijd. ... 

het wordt me te veel. ... 

iedereen doet dit al. ... 

ik ben te jong. ... 

ik ben te oud. ... 

ik heb eerst meer opleidingen nodig. ... 

in deze sector is geen geld om mij te betalen.

Allemaal redenen om iets niet te doen.

Een nieuwe stap zetten bijvoorbeeld in de richting van je gewaagde droom. Het plan uitvoeren waar je al lang mee bezig bent. Ga het eens voor jezelf na. Zijn die redenen echt onoverkomelijk? Want ja, dat kan natuurlijk. 

Het leven heeft dingen voor je in petto waar je niet om gevraagd hebt. 

Je moeder breekt haar heup, je kind komt in de verdrukking, je partner ligt in de kreukels. Dan moet je daar gewoon aandacht aan geven. 

Soms sla je eerst een zijpad in, voordat je verder gaat met wat je wilt doen in dit leven.

Er kan ook iets anders spelen.

Want misschien ben je eigenlijk bang voor de onzekerheid die een nieuwe stap ongetwijfeld met zich mee brengt. Dan schrik je terug en bedenk je de ja-maars er zelf bij. 

De therapeut bij wie ik eens groepstherapie volgde tegen burn-out en verwante klachten maakte er meteen korte metten mee. Na de zoveelste ja-maar van de deelnemers stelde hij ons een scherpe vraag: wilden we nou beter worden of niet? 

Ja natuurlijk, knikten we geschrokken. Dan was er maar één optie.

Nooit meer ja-maar zeggen. 

Confronterend, maar de therapeut had gelijk. Ja-maar betekent je oude gedrag voortzetten. Maar ik snapte ook wel dat ik daardoor juist ziek was geworden... De ja-maars skippen betekent ruimte geven aan een ander verhaal. Want hoe klein ook, er is altijd een stapje dat je wél kan zetten.

Een einde is ook een nieuw begin. Hoe je dat precies doet lees je in mijn boek Jongleren met Vermicelli - creëer en leef je verhaal. Met fijne schrijf- en reflectie-oefeningen.