En toch | Op avontuur in Europa zonder paspoort

Op de avond voordat we enkele jaren geleden naar ons vakantiehuis in Oostenrijk vertrokken, liep ik de deur uit om nog even een pakket bankbiljetten te pinnen. Het was namelijk de bedoeling dat we direct bij aankomst de hoofdmoot van de huur contant aan de eigenaar zouden betalen.

Juist op dat moment arriveerde ook mijn vriendin, die de volgende dag met ons mee zou reizen. We liepen samen naar het pinapparaat en babbelden opgetogen over het komende vakantie-avontuur.

Niet slim, weet ik nu.

Want daarmee doorbrak ik mijn routine bij de reisvoorbereidingen. 

De volgende dag reden we in alle vroegte weg. Ergens in Duitsland hadden we onze eerste stop. Bij de kassa van het wegrestaurant ontdekte ik dat er iets grondig fout gelopen was.

Ik miste mijn portemonnee.

Langzaam voelde ik het bloed wegtrekken uit mijn hoofd. Want ik miste dus ook al mijn bankpasjes. En al die contanten voor het vakantiehuis. 

En het vervelendste: ook mijn paspoort en mijn rijbewijs. Die zaten allemaal in mijn tas die nog thuis aan de kapstok bungelde. Na dat pin-wandelingetje was ik kennelijk vergeten om portemonnee en paspoort in de juiste reistas te stoppen. 

Een vervelender begin van mijn vakantie kon ik mij niet voorstellen. Het geldprobleem was te fixen, want we konden gelukkig ook pinnen via de bankrekening van mijn echtgenoot. 

Maar het paspoort was wel echt een gemis. Na de week in Oostenrijk zouden we namelijk een week in een Zwitsers vakantiehuis doorbrengen. En daarmee de EU gaan verlaten. 

Ik verpiekerde de eerste vakantieweek. Hoe kon ik dit oplossen? Kon de ambassade iets voor mij betekenen?

Dat bleek een kansloos idee.

Na de eerste week besloten we het er toch op te wagen: Fort Europa verlaten. Door het geopende raamportier keek ik de Zwitserse douanier aan met mijn neutraalste gezicht. Er volgde een achteloos gebaar om door te rijden. Wat een meevaller.

Zouden we dat nog eens wagen? 

Ons tweede vakantiehuis lag namelijk vlakbij Italië, waar het eten heel wat aanlokkelijker en goedkoper was dan in ons stille Zwitserse bergdorp. De horde om nogmaals de officiële grens te passeren was huizenhoog, vooral in mijn eigen hoofd. 

Mijn vriendin plaagde me ermee, toen we later op een Zwitsers-Italiaans grensmeer met een bootje in de weer waren. Ik zou vast opgepikt worden door de Guardia Civil... 

Maar het werd iedere keer makkelijker om tussen Italië en Zwitserland heen en weer te pendelen. Het werd zelfs een alledaagse gebeurtenis.

Zo maakten we die zomer een Grand Tour door Europa.

Zonder strubbelingen passeerden we de grenzen met Duitsland, Oostenrijk, Italië, Zwitserland, Liechtenstein, Frankrijk, België en Luxemburg. En dat alles dus zonder mijn paspoort. Maar er lag nog een spannend moment in het verschiet. De thuiskomst.

Na het openduwen van de voordeur vloog ik naar de kapstok.

Gelukkig was geen enkele dief op het idee gekomen om in te breken. Zijn royale buit hing al die weken zo voor het grijpen. 

Wat een opluchting. 

Dit jaar is het eveneens een uitdaging om een rondrit door Europa te maken en langs alle corona-maatregelen te laveren. Ook als je gewoon wel je paspoort meeneemt. 

Het avontuur ligt daarmee dit jaar voor het oprapen. En je bijbehorende verhaal over de piekmomenten ook.