Stemgenoten | De Sprongmaker

We houden van verhalen waarin gewone mensen iets buitengewoons doen. Niet omdat ze heldhaftig zijn geboren, maar omdat ze op een beslissend moment besluiten om niet weg te kijken. Dat zijn de universele verhalen over moed en zelfoverstijging: verhalen die ons eraan herinneren dat er in ieder mens een onontdekte kracht schuilt. 

Bekende verhalen:

• The Lord of the Rings is misschien wel het bekendste voorbeeld. Frodo Baggins is een eenvoudige hobbit. Toch neemt hij het zwaarste lot op zich, namelijk het vernietigen van de Ring. Gedreven door trouw, niet door macht.
• The Hunger Games vertelt over Katniss Everdeen, die zich opoffert voor haar zus en daarmee het verzet tegen een onderdrukkend regime ontketent.
• In de bijbelverhalen over David en Goliath of Mozes, of in de mythe van Prometheus, zien we hetzelfde motief: één mens die de moed vindt om een machtige tegenstander te trotseren.
• In Anne Frank – Het Achterhuis klinkt deze kracht in de woorden zelf: “Ondanks alles geloof ik dat de mensen in hun diepste wezen goed zijn.”

De held(in) heeft nooit alle antwoorden. Hij of zij wordt geroepen, weigert eerst, maar kiest dan tóch. Die keuze – het moment van ‘ik doe het toch’ – is het keerpunt waarop het verhaal van buiten naar binnen kantelt.

Hedendaagse storytelling

Ook in hedendaagse verhalen herkennen we dit patroon. Van sporters die terugkomen na blessures, tot activisten die tegen onrecht in opstaan, tot ondernemers die alles riskeren om iets nieuws te creëren. Ze laten zien dat boven jezelf uitstijgen niet betekent dat je groter wordt, maar dat je trouw blijft aan wat waar is – ook als dat moeilijk is.

In storytelling en leiderschap zijn dit de verhalen die inspireren. Ze tonen de kracht van kwetsbaarheid: iemand die bang is, maar toch durft. Ze werken omdat ze hoop combineren met actie – ze laten zien dat één mens verschil kan maken. Ze laten zien dat moed geen eigenschap is, maar een moment. En dat precies op dat moment, wanneer we denken “ik kan dit niet”, de kans ontstaat om te groeien voorbij wat we dachten dat mogelijk was.

Persoonlijk:

Ik denk terug aan een moment waarop ik moest spreken voor een volle zaal, terwijl alles in mij liever weg wilde kruipen. Het was tijdens een bijeenkomst waar ik gevraagd was om iets te vertellen over mijn werk met verhalen. Maar vlak voordat ik het podium opging, hoorde ik die bekende stem in mijn hoofd: Wie ben jij om hier te staan? Mijn hart bonsde, mijn handen trilden.

En toch zette ik één stap naar voren. Niet omdat ik zeker wist dat het goed zou gaan, maar omdat ik voelde dat er iets groters was dan mijn angst: de wens om woorden te geven aan wat ik belangrijk vond. Achteraf realiseerde ik me dat dit precies was wat zelfoverstijging betekent. Niet groter worden, maar juist opener. Niet stoer doen, maar aanwezig blijven terwijl alles in je schreeuwt om te stoppen.

Reflectievraag:

Wanneer stond jij op een kruispunt tussen angst en verlangen — en koos je ervoor om tóch te gaan?