De meeuwen zijn keihard terug

Ze zijn teruggekomen, de meeuwen waar ik al eerder over schreef op dit blog. En ze zijn helemaal op terrorsterkte. Ze scheren langs de huizen in onze Haagse woonwijk, schriller krijsend dan ooit. 

Mijn zoon weet ze te negeren. Hij kan gewoon een gehoorfilter aanzetten zodat ie ze niet meer hoort. Briljant.

Ik kan dat niet. Mijn verbeelding gaat met me op de loop. 

Want ik probeer te achterhalen wat ze eigenlijk elkaar toeschreeuwen. Meestal zal het zoiets zijn van: rotkop, ga van mijn dakterras af. En dat dan duizendvoudig, want één keer die dringende boodschap over de daken uitkrijsen is duidelijk niet genoeg. 

Ook hoor ik ze heel duidelijk Meude Dè schreeuwen. 

Daar moeten we bij ons thuis altijd om lachen, want die kreet herinnert ons aan onze geboortestreek. Meude Dè is onvervalst Brabants voor 'mag jij dat wel'? 

Er is ook altijd een chief troublemaking, die op de hoogste dakrots op de uitkijk zit. Begint deze Alfaman te tieren dat een naburige kolonie opdringerig gedrag vertoont, krijst de hele tribe hem na.

Maar het ergst zijn de jongen die op het dak bivakkeren. 

Ze zien eruit als grijze Pino's, die we nog kennen van Sesamstraat. Klinkt vrij onschuldig. Ze produceren een schril hinnikend geluid, alsof ze steeds de wereld in moeten slingeren dat ze ook bestaansrecht hebben. Totaal overbodig gedrein, want Pa en Ma Meeuw weten ondertussen niet waar ze het zoeken moeten. 

Hun kleine herrieschopper weet van geen ophouden, waardoor hun nachtrust ernstig verstoord raakt. Ik kan dat weten, want ik hoor iedere nacht dat ze om een uurtje of vier met het hele gezin helemaal los gaan. 

Het kleine kreng is hopeloos verwend en eist alle aandacht op. Zie als ouder dan naar eens uit dat patroon te stappen. 

Tussen de gebroken nachten, gejengel en voerdistributie door heb je als jonge meeuwenouder nou niet bepaald het idee dat je functioneert op de top van je kunnen. Ik zou me ook helemaal gesloopt voelen.

Met de dag groei ik meer in mijn rol als aanstormend meeuwenfluisteraar.

Als ik hun taal onder de knie heb, ga ik ze antwoorden. Ik gil gewoon ook Meude Dè Laat dat jong in zijn of haar donsveren gaarkoken en pak eerst je eigen nachtrust. En daarmee zorg je ook voor de mijne :)

Want hoe meer nachtrust, hoe beter je in mogelijkheden kunt denken.

Dat geldt ook voor mensen trouwens. Je wordt er creatiever van. De deelnemers aan de Summer School voor Verwondering ontdekken dat ook. 

Dit online programma heb ik aan het begin van deze zomer bedacht om je creativiteit wakker te kussen en weer nieuwe perspectieven te ontdekken. Ik zie nu hoe deelnemers het lef ontwikkelen om iets te gaan doen waar ze voor 100 procent hun plezier uithalen. 

Ze gaan met nog meer gemak, plezier en zelfvertrouwen schrijven of andere dingen maken. Ze beleven doorbraken, juist omdat ze erbij stil staan en hun rust pakken.

Daar geniet ik enorm van. 

Zo geweldig om te zien wat er mogelijk is als je het gewoon gaat doen!