Hoe ik leerde om mijn eigen kikkers te kussen

Op mijn middelbare school zoemde het nieuws rond: er zou een schoolkoor komen. Iedereen kon zich op vrijdagmiddag verzamelen in het muzieklokaal voor de allereerste repetitie.

In het stampvolle en bloedhete lokaal vonden we achterin nog een plekje. Van daaruit konden we nog net zien wie er achter de piano zat. 

Het was de economieleraar, die voortdurend zijn voorhoofd droog wiste en met veel armgebaren de menigte een canon probeerde te leren. 

Tot onze verrassing klonk het best goed.

Op die middag werd het schoolkoor geboren. Onder leiding van deze bevlogen docent werd het een doorslaand succes. We deden mee aan musicals, namen een single op en gingen zelfs op mini-tournee naar Parijs. Dankzij dit koor werd mijn tijd op de middelbare school in de hoogglansverf gezet.

Op diezelfde middag ontkiemde er ook iets in mij. Zingen vond ik bloed-eng, maar hier ontdekte ik dat zangplezier veel belangrijker was dan of alles precies klopte.

Enkele jaren later keerde ik terug op mijn voormalige school voor een reünie van het koor. 

"Heb ik jullie ooit verteld waarom ik dit koor ooit opgericht heb", vroeg hij. Wij hingen aan zijn lippen toen hij vertelde hoe hij na een moeilijke periode zijn diepere verlangen had ontdekt, namelijk het dirigeren van een orkest. 

Een conservatoriumopleiding was een brug te ver, maar koordirigent was haalbaar. Naast zijn baan als docent ging hij dirigeerlessen volgen.

En wij werden zijn oefenkoor.

Vlak na deze reünie verliet hij het onderwijs om zich volledig te richten op zijn grote liefde: koren begeleiden. Hij bleek vooral talent te hebben om mensen te verleiden tot zingen en ontwikkelde een nieuwe zangmethode.*

Jan Kortie, zoals hij heet, werd de grondlegger van stembevrijding. Sindsdien heeft hij velen geïnspireerd met zijn boodschap om vrijuit te zingen en je stem te laten klinken.

Toen ik laatst een bijeenkomst over storytelling bijwoonde, bespraken we hoe je mensen verleidt hun verhaal te vertellen. Het begint bij de verteller, was onze conclusie. Heeft die het lef om naar zijn hart te luisteren en met plezier te vertellen? Ik besefte dat dit een variant was op het werk van Jan Kortie.

Je zou het verhaalbevrijding kunnen noemen.

Je hebt moed nodig om je stem te vinden en je eigen verhaal te vertellen. Maar ook nieuwsgierigheid om te ontdekken waar het voor jou werkelijk om draait. Je draait net zo lang aan de schakeltjes totdat jouw cijferslot openspringt.

Soms stuit je op obstakels - je eigen kikkers - die je weerhouden om bij jezelf te blijven. Maar het komt erop aan om je eigen stappen te zetten en telkens weer het plezier en de lichtheid op te zoeken. En dan je eigen kikkers kussen.

Meer informatie

Jan Kortie beschreef dit verhaal ook in zijn boek Jouw ziel wil zingen (2010).