Survivaltocht in B

Triëst! De stad van het beroemde koffiemerk Illy, van koffiehuizen vol grandeur, van de beroemde capo in B. In gedachten zie ik mezelf al in een marmeren café vol kroonluchters zitten met zo’n koffietje met een perfect schuimlaagje. 

In werkelijkheid staan we klem in de file, met een holle maag en een partner die het niet nodig vond om alvast een broodje te regelen als ontbijt.

Hoe was ik hier beland?

We maken een roadtrip door Slovenië en logeren aan de kust, vlak bij de Italiaanse grens. Triëst ligt even verderop en staat bekend als de hoofdstad van de koffie. Dat willen we niet missen. Een dag op pad, goede espresso’s in het vooruitzicht, een heerlijk zonnetje, wat kan er misgaan?

Om die ochtend überhaupt de autoweg op te draaien moeten we een levensgevaarlijke slinger maken. Ook zonder koffie al hoog in de adrenaline.

Daarna volgen diverse omwegen, omdat er een lange file staat naar Triëst. Eerst eentje die volgens de navigator ‘maar een halfuur langer’ duurt.

We gokken op een andere binnendoorweg, maar die kronkelt zo lang door de heuvels dat we er nóg langer over zouden doen. We keren om en sluiten uiteindelijk braaf achteraan in de file.

Triëst bereiken voelt als een zegetocht.

Maar de stad trakteert ons op wegopbrekingen, versperringen en een zoektocht naar een laadpaal voor onze elektrische bolide. De mooiste staat aan het water, met uitzicht op de Middellandse Zee.

Als we die plek eindelijk bereiken, ontcijferen we het Italiaans op het bordje: buiten gebruik wegens onderhoud.

Dan maar naar het ziekenhuis in de binnenstad, waar ook een laadpaal moet staan.

Onze auto, veel te zwaar voor deze krappe straatjes, slalomt langs geparkeerde auto’s waar je met moeite een Vespa tussendoor krijgt. Ongelooflijk dat hier ook nog ambulances doorheen moeten, die heel wat meer haast hebben.

Bij de laadplek aangekomen staat een rijschoolhouder zijn cursist instructies te geven. Gelukkig wil hij verplaatsen.

Terwijl wij achteruit insteken, duikt er pardoes een andere automobilist op om de plek te kapen. We springen eruit en weten de paal nog net voor onszelf te houden. Het is inmiddels half één.

Ons snelle ontbijt in een bar bestaat uit een slappe sandwich van wit brood die in één hap verdwijnt. Ernaast een ‘capo in B’, wat een cappuccino blijkt te zijn in een kopje ter grootte van een borrelglaasje.

Triëst serveert grandeur in mini-formaat.

Voor de zekerheid checken we de app van de laadpaal.

Helaas, de auto laadt helemaal niet. Manlief terug naar de wagen. Na eindeloos gepruts krijgt hij het apparaat weer aan de praat.

Ondertussen zoek ik het allerbeste koffiehuis van de stad op voor een uitgebreide lunch met uitzicht op zee. Want na de sandwich en schuimshot staat mijn maag nog in de survivalmodus.

Tot 18 uur staat de auto te lurken aan de lader. De auto is straks vol. Wij liggen nog op apegapen.

Een capo in B? Vandaag vooral de B van buffelen.