Trend (4) | De subtiele kracht van de eigen stem in storytelling

11/21/2025

4 min

De behoefte aan échte stemmen groeit. In een tijd waarin algoritmes onze woorden voorspellen en AI moeiteloos verhalen nadoet, verlangen mensen naar iets wat echt klinkt. Niet bedacht door een communicatieteam, maar geboren uit persoonlijke ervaring.

Het gebruik van je eigen stem is de basis van storytelling. Want verhalen zonder stem blijven leeg, of het nu gaat om jou als persoon of als organisatie. Ze raken pas wanneer iemand ze belichaamt: met zijn toon, zijn overtuiging en zijn eigenheid. Daar kan (gelukkig) nog geen machine tegenop.

Dit gaat ook over het verschil tussen storytelling en storyliving.

Storytelling is vertellen wat je gelooft. Storyliving is laten zien dat je het leeft.

Mensen geloven mensen. En precies daarom is de eigen stem belangrijker dan ooit: niet alleen om te vertellen, maar om het verhaal echt te belichamen. Met huid en haar.

1. Mensen zoeken verbinding met mensen

Goede storytelling gaat niet over zenden, maar over mensen erbij betrekken en raken. Over een verhaal dat menselijk klinkt, met een stem waarin we onszelf herkennen.

Kijk naar KPN en hun campagne tegen online buitensluiten. Jongeren delen in hun eigen woorden wat buitensluiting met hen doet. Het is geen slogan, maar een persoonlijk narratief dat binnenkomt.

En het stopt niet bij de video. De campagne leeft door op scholen, in workshops en gesprekken tussen jongeren.

Dat is storyliving: het verhaal niet laten eindigen bij een boodschap, maar het doorleven en voorleven in gedrag. Mensen voelen zich deel van het verhaal, niet het doelwit ervan.

2. De eigen stem geeft richting aan identiteit

Elk sterk verhaal begint met een heldere stem. Zonder eigen toon of taal verlies je richting, of je nu voor jezelf werkt of deel uitmaakt van een organisatie.

Storytelling gaat in wezen allemaal over je identiteit: welke waarden wil je uitdragen, welk verhaal leef je? De woorden, metaforen en beelden die je kiest, vormen samen de ziel van je merk, je positie of je organisatie.

Het Rijksmuseum in Amsterdam doet dit meesterlijk. Hun verhalen (onder andere hun stories) gaan niet alleen over schilderijen, maar over wat kunst zegt over mens-zijn. Ze gebruiken taal die nieuwsgierig en persoonlijk is. Daarmee vertellen ze steeds opnieuw hetzelfde onderliggende verhaal: kunst verbindt verleden en heden via mensen.

Maar ze doen meer dan dat. Ze brengen dit verhaal ook in de manier waarop ze tentoonstellingen samenstellen, hoe ze mensen ontvangen en hoe ze educatie vormgeven. Hun identiteit wordt zichtbaar in alles wat ze doen.

3. Geen scheidslijn tussen persoonlijk en professioneel

Goede storytelling vraagt om uiteenlopende stemmen. Niet één uniforme toon, maar een waaier aan verhalen. De grens tussen werk en persoonlijkheid vervaagt. Mensen willen niet alleen werken voor een organisatie, maar vertellen vanuit die organisatie.

Er zijn veel bevlogen professionals die wel weten wat ze willen, maar zich niet durven uit te spreken. Ze houden zich in en vallen liever niet op.

Bekeken vanuit de organisatie is dat een enorme gemiste kans. Om mensen mee te nemen in veranderingen (en welke organisatie wil dat niet), heb je professionals nodig die hun eigen verhaal delen uit overtuiging. Gewoon omdat ze hart hebben voor de zaak.

4. De eigen stem brengt menselijkheid terug

Storytelling brengt de menselijkheid terug. En dat kan met eenvoudige zinnen die beginnen met “Ik was geraakt toen…”, of “Wat me opviel…”

Het UMC Utrecht doet dit in hun verhalen over zorgprofessionals. Geen abstracte persberichten, maar persoonlijke ervaringen van verpleegkundigen en artsen over wat hen drijft.

Hun verhalen tonen twijfel én trots, en worden ook binnen de organisatie besproken, als uitnodiging tot gesprek.

5. De eigen stem is een moreel kompas

Elk verhaal draagt waarden, overtuigingen en keuzes in zich. In een tijd van deepfakes en AI-stemmen helpt juist de eigen stem om trouw te blijven aan je eigen kern. Het dwingt tot reflectie: Waarom vertellen we dit verhaal? Wat willen we ermee bereiken?

De Efteling liet dat zien toen het park kritiek kreeg op verouderde stereotypen. In plaats van te zwijgen of zich te verdedigen, koos het voor een eerlijk verhaal: erkennen, luisteren en aanpassen. Zo werd dit jaar een nieuwe versie van een prentenboekje over Carnaval Festival-mascotte Jokie uitgebracht.

Dat is narratief leiderschap en storyliving tegelijk: waarden niet alleen uitspreken, maar ook toepassen.

De stem als bron van verhaal én beleving

Als verhalenmaker heb ik honderden verhalen opgehaald, gestructureerd en vertaald naar teksten, workshops en trajecten. Ik ken de valkuilen van communicatie in veel organisaties: te veel overleg, versnipperde boodschappen, weinig verbinding met de praktijk.

De goede bedoelingen zijn er heus wel, maar zonder een herkenbare stem blijft het allemaal betekenisloos. De eigen stem bepaalt de toon, de geloofwaardigheid en de uitnodiging tot dialoog. In storytelling geef je woorden aan wie je bent, met storyliving laat je zien dat je het meent.

Je eigen stem gebruiken vraagt wel moed: om niet te praten in veilige algemeenheden, maar te spreken vanuit betekenis én te handelen naar wat je zegt.

En precies daar zit die subtiele kracht: zacht maar onmiskenbaar jou/jullie.

NB. In de volgende aflevering van Vooruit Vertellen vertel ik je meer over een trend die hier nauw mee samenhangt: een stem geven aan alles wat zelf geen stem heeft.

Trends in storytelling: een nieuwe gevoelsorde

Dit artikel maakt deel uit van de serie Vooruit Vertellen over trends in storytelling. Lees hier de eerdere afleveringen:

Overzichtsartikel: De toekomst van storytelling: minder zenden, meer verbeelden

Alle afleveringen ontvangen in je inbox?

Neem dan hier een (gratis) abonnement: Ja dat wil ik