Wat een spuuglelijk gebouw! Bij een rondleiding langs Art Nouveau-architectuur ergerden we ons dit weekeinde aan een plomp bouwwerk uit de jaren tachtig. Het stond pal naast zo’n krullerig paleisje met gietijzeren kozijnen en gebogen glaspartijen.
Toch dacht de stadsgids daar een tikkeltje anders over. Ze wees ons op het gebouw aan de andere kant van het Art Nouveau-pareltje: een groot bakstenen gebouw in neo-renaissancestijl.
We moesten ons maar eens inbeelden wat de toenmalige bewoners dachten toen dat hysterische pand met gietijzer en glas naast hun huis opgetrokken werd.
Waarschijnlijk: rampzalig!
Alle architectuurstijlen zijn kinderen van hun tijd.
De verschillende bouwstijlen naast elkaar hielpen haar bovendien om de verschillen helder uit te leggen, vertelde de stadsgids. Ze vond die mix van uiteenlopende gebouwen dus juist wel handig.
Ik houd van zo'n andere manier van denken. Dingen in een ander perspectief plaatsen waardoor je wereldbeeld ineens ruimer wordt.
Zo hoorde ik laatst dat in IJsland het woord ‘echtscheiding’ nauwelijks gebruikt wordt.
Natuurlijk gaan IJslandse stellen ongeveer even vaak uit elkaar als in de rest van de westerse wereld. Maar waar wij in Nederland en België de nadruk leggen op gebroken gezinnen, spreken ze in IJsland juist van het ontstaan van extended families.
Hoezo gedoe, ruzie en touwtrekkerij tussen meerdere gezinnen? Het gezin wordt alleen maar groter. En met alle nieuwe gezinsleden kun je weer een nieuwe relatie opbouwen.
Met taal kun je woorden een andere lading geven terwijl de feiten hetzelfde blijven.
Krimpgebieden worden regio’s aan de grens. Lui gedrag wordt een oplaadmoment. En als je je schuldig voelt over een afgezegde afspraak, zeg je gewoon dat je persoonlijk leiderschap neemt over jezelf!
Dus laten we vaker andere woorden gebruiken. Al was het alleen maar om alledaagse dingen net wat meer glans te geven.
Misschien veranderen we zo zelfs dat afgrijselijke jarentachtig-kantoor in een avant-gardistisch meesterwerk. "Zie je die gedurfde combinatie van beton en neon? Het is eigenlijk een eerbetoon aan de funky eighties.”
