Op elkaar lijken was belangrijker dan jezelf onderscheiden

Er was een tijd dat ik er alles voor over had om erbij te horen. Om niet uit de toon te vallen. Om gewoon mee te doen met de rest. En die rest, dat was de klas van groep acht, ergens begin jaren tachtig, waar het uniform bestond uit één ding: de spijkerbroek. 

Niet zomaar een spijkerbroek natuurlijk.

Nee, het moest er een van Lois zijn. Met dat herkenbare leren label achterop, de strakke pasvorm en de flair die erbij hoorde.

Het was een broek, maar het was ook een wachtwoord.

Een toegangsbewijs tot de club van kinderen die niet buiten de boot vielen.

Toen ik twaalf werd, vroeg ik er een voor mijn verjaardag. En mijn wens werd verhoord. Tot mijn verrukking kreeg ik er zelfs een spijkerjasje bij van hetzelfde merk.

Alles klopte. De omgeslagen broekspijpen. De geur van nieuw denim. De bevestiging van mijn omgeving: ik hoorde erbij.

Maar jaren later is dat verlangen gesmolten.

Eerst ongemerkt, dan onomkeerbaar. Iedereen liep in dit uniform. Dezelfde merken. Dezelfde veilige keuzes. En waar ik als kind nog wanhopig op zoek was naar aansluiting, voel ik nu vooral de drang om af te wijken.

Al jaren draag ik geen spijkerbroeken meer. Niet omdat ik ze vervelend vindd, maar omdat ze me simpelweg niet meer boeien. Het verrassingseffect is eraf. Ik wil geen kledingstuk dat zó vanzelfsprekend is dat niemand het meer ziet.

Net als met woorden.

Ook in wat we zeggen en schrijven, glijden we makkelijk in vaste vormen. We gebruiken zinnen die ‘horen’, woorden die veilig zijn, verhalen die netjes binnen de lijntjes kleuren. We schrijven zoals het hoort, en niet zoals we zijn.

Maar je eigen stem vind je niet in het midden van de massa. Die vind je aan de rafelranden.

Die stem vraagt iets anders dan denim-blauw.

Niet automatisch meebewegen, maar luisteren: wat wil er werkelijk gezegd worden?

Het is dezelfde keuze als bij die spijkerbroek. Doe ik wat iedereen doet, of trek ik iets aan dat werkelijk van míj is?

Voluit Leven begint voor mij precies daar: bij het durven afwijken van wat vanzelfsprekend lijkt. Bij het toelaten van eigenheid, in woorden én in wat je draagt.

Ik hoef niet meer te bewijzen dat ik erbij hoor. Ik hoef alleen nog maar trouw te zijn aan wat voor mij klopt.