Tijd om het vuur aan te steken
Tegenover me zat een vrouw die boodschappen doorkreeg van ‘de Meesters’. Ik kreeg het er warm van. Een training creatief leiderschap, dat was waar ik me op verheugd had.
Maar dat ik ineens tegenover iemand zou zitten die channelt? Dat was blijkbaar het woord dat ik in de aankondiging stelselmatig had genegeerd. Mijn hoofd riep al snel: huh?!
Ik ben nogal sceptisch over dat soort dingen.
Maar ik besloot te blijven. Gewoon kijken wat het me bracht, met een open en onderzoekende houding.
De mysterieuze vrouw was Rebecca Dawson, afkomstig uit Australië en nu wonend in de Verenigde Staten. Haar naam zei me niks, maar diverse andere deelnemers aan de training bleken haar al jaren te volgen. Twee mannen uit Zweden en Oostenrijk waren zelfs speciaal voor haar naar Nederland gereisd.
Van hen hoorde ik dat we met een grootheid te maken hadden in de spirituele wereld. Ze spreekt zalen toe met honderden mensen die al haar woorden ademloos tot zich nemen. En wij aten gewoon met haar een broodje kaas met mosterdmayonaise aan dezelfde lunchtafel.
Haar werkwijze was fascinerend.
Ze legde niets uit over haar ‘Meesters’, ze begon gewoon te praten. Met een gedragen stem, terwijl haar ogen dieper in haar gezicht leken te liggen dan wanneer we gewoon met haar babbelden.
“You don’t have to be the ship moving from shore to shore. You are the ocean. You just are.”
Het klonk behoorlijk vaag, maar die zin beroerde een snaar die ik maar al te goed kende. Zoals ik het begreep: stop met keihard je best doen om jezelf te bewijzen. Je hoeft niks te worden.
Je bént er al.
Daarna volgden nog veel meer woorden, die ik uit alle macht probeerde te volgen. En toen, midden in een betoog over goede vragen stellen, wees ze ineens naar mij en een andere deelnemer:
“Jullie tweeën hebben je te lang verscholen. In je jeugd was je kracht beangstigend voor anderen. Daarom heb je jezelf getemd. Maar nu is het veiliger om naar buiten te treden dan je in te houden. Jullie zijn er om het vuur bij mensen aan te steken.”
Ik keek haar verbijsterd aan.
Die was raak. En behoorlijk confronterend, want dit was een oude bekende: de overtuiging dat ‘mensen geen last van mij mogen hebben’.
Ooit begonnen als een strategie om anderen tevreden te houden en erbij te horen. En steeds vaker de reden om mijn woorden in te houden, omdat ik bang ben dat mensen zich ongemakkelijk zouden voelen. Daarom hield ik mijn ideeënstroom en opmerkingsgave liever voor mezelf.
Maar ik weet ook dat dit een oud verhaal is, dat me niet meer past. In het boek Expeditie Eigen Stem schreef ik al over die zoektocht: jezelf uitspreken zoals je bent, zonder jezelf te temmen.
Na afloop vroeg ik Rebecca wat haar tot die uitspraken had gebracht. Had ze iets gezien in mijn houding? Of had ze soms iets over mij gehoord? Maar nee, ze wist niets van mij, antwoordde ze. Dit was wat de Meesters haar hadden doorgegeven.
Ook al heb ik nog steeds niks met channeling, er zit onmiskenbaar wijsheid in haar woorden, eh… die van de Meesters. Die zagen blijkbaar scherp wat ik nog laat liggen.
Een hele oceaan zelfs.
En jij? Waar houd jij jezelf nog in, misschien omdat je je schaamt?
Welke woorden durf je nog niet hardop uit te spreken? Wanneer is het tijd om jouw vuur aan te steken?
Ik help je daar graag bij. Niet met brave verhaaltjes, maar met het echte werk: je verhaal verwoorden met jouw eigen stem. Je missie claimen. Zonder je in te houden. Voel je iets borrelen?
Mooi. Dan is dit jouw moment en neem contact met mij op..
En ja: steek dat vuur maar aan. Nu.
