Onze vakantie in Zuid-Afrika begon met een beroving. De start van een onwerkelijk verhaal, dat steeds andere vormen kreeg.
Tijdens onze allereerste nacht in ons vakantieland zaagden inbrekers een spijl door van het raampje van ons appartement, dat op een beveiligd terrein lag in een voorstad van Pretoria. We waren onze camera kwijt, twee telefoons, een portemonnee met geld en pasjes, een paspoort en een hoop andere spullen die je heel graag bij je hebt op zo'n reis: wandelschoenen, een verrekijker, een reisgids en ga zo maar door.
Met een onwerkelijk gevoel stond ik diezelfde ochtend twee suffige politieagenten te woord, liet ik mijn bankpasjes blokkeren en probeerde ik aan nieuwe reisdocumenten te komen.
Tegelijkertijd deed ik alles om meer informatie in te winnen. Hoe was het gebeurd? Wie had er nog meer iets gemerkt? Hadden we domme fouten gemaakt?
Op Verhalensafari in Zuid-Afrika
Grote kans dat de eerste mensen in Zuid-Afrika woonden, en dus ook dat Zuid-Afrika de bakermat van de vertelkunst is. Antropologen denken dat de introductie van het vuur (zo'n 40.000 jaar geleden) daarbij een cruciale rol heeft gespeeld. Onze rondreis in dit land inspireerde me tot enkele verhalen. Dit is aflevering 1.
Zoektocht naar de toedracht
Omdat de agenten niet echt geïnteresseerd waren, deden we zelf sporenonderzoek.
Niet moeilijk trouwens. Want hoe de diefstal gepleegd was, konden we duidelijk zien aan het geforceerde raam en de doorgezaagde spijl. De vluchtweg van de dieven was ook uitstekend gemarkeerd. In een gestolen tas zat een doos speelkaarten, die uit de tas gekiept was.
In het nauwe gangetje achter ons appartement vonden we een bont spoor van schoppen, klavers, ruiten en harten terug. (Met uitzondering van de drie jokers: benieuwd waar de dieven die nog voor gebruikt hebben.)
Om het verhaal rond te krijgen vermengden we onze eigen ervaringen en waarnemingen met de verhalen van de eigenaar, de buren die nachtelijk gestommel gehoord hadden, de reisorganisatie en diverse mensen die we later ontmoetten met nog meer schokkende ervaringen.
We schrokken van die verhalen.
Tegelijkertijd hielp het ook om te weten dat we niet bepaald de enige slachtoffers waren, al was dat een vreemde troost. "De criminaliteit maakt dit land bijna onleefbaar, maar niemand in Nederland weet dat", zei een Zuid-Afrikaanse vrouw van Nederlandse afkomst tegen ons. "Kijk goed uit en bid."
Verhalen steunen ons in onbekende werelden.
We hebben verhalen nodig als we in onbekende wereld stappen. Bij een grote verandering of in een omgeving die we niet kennen.
Wat zijn de gevaren en de risico's? Waarvoor moeten we op onze hoede zijn? Hoe moeten we reageren bij een schokkende gebeurtenis? En dat is precies waarom verhalen belangrijk zijn. Ze geven ons weer grip in situaties van totale verwarring. 
Als een lopend vuurtje
Het wonderlijke is dat het verhaal over de inbraak uiteindelijk toch een andere lading heeft gekregen. Toen dit alles net gebeurd was, vertelden we iedereen wat ons overkomen was.
Het verhaal snelde ons zelfs vooruit: drie weken na de inbraak herkenden andere Nederlanders ons van dat verhaal: jullie zijn dat gezin van die inbraak!
Ondertussen deden we tijdens onze reis zoveel fantastische indrukken op, dat de inbraak steeds meer naar de achtergrond verdween. Ik raakte in de ban van de schoonheid van het land en van de mensen.
Onze koffers waren bij de terugreis heel wat kilo's lichter dan bij de heenreis, maar in onze hoofden bewaarden we een schat aan waardevolle ervaringen. En heel wat verhalen rijker.
