"Wel interessant hoor. Maar het was geen doorleefd verhaal."
Dat was de feedback die ik eens ontving van een deelnemer aan mijn masterclass over storytelling.
Deze opmerking bezorgde me kortsluiting in mijn hoofd.
Wat een onterechte en zelfs oneerlijke kritiek, die ik achteraf van deze deelnemer in mijn schoot geworpen kreeg.
Want ik had dit totaal niet verwacht. Wat nou 'niet doorleefd', foeterde ik in mezelf. Ik had toch diverse verhalen verteld met persoonlijke ervaringen?
Tegelijkertijd voelde ik me pijnlijk getroffen.
Natuurlijk moet je verhaal doorleefd en echt zijn, wil je je toehoorders blijven boeien. Kennelijk had ik die boot gemist.
Mijn masterclass ging nota bene over de manier waarop je storytelling gebruikt om mensen te raken en in beweging te brengen. Alsof je een timmerman teruggeeft dat hij knap kan spijkeren, maar slap hout gebruikt, waardoor het meubelstuk alsnog in elkaar zakt.
Helaas kon ik de deelnemer achteraf niet meer vragen waarom hij of zij mijn verhaal niet 'doorleefd' genoeg vond.
Toch heeft deze kritiek me aan het denken gezet.
Ik houd mezelf altijd voor dat ik zoveel mogelijk ruimte wil geven aan de inhoud en dat specifieke details over mezelf niet nodig zijn. Maar misschien verstopte ik me. Wellicht liet ik onvoldoende zien wat er voor mij op het spel stond.
Want pas als er iets op het spel staat, dan voelen mensen het ook. Dat hebben ze keihard nodig om er zelf iets mee te doen.
Bovendien hebben ze behoefte aan een persoonlijk - doorleefd - verhaal om zichzelf veilig te voelen. Pas als jij leidt met je verhaal, kunnen zij zichzelf ontspannen en zich openstellen voor de inhoudelijke boodschap.
Eigenlijk denken ze: als jij het kan, kan ik het ook.
In je verhalen is het belangrijk om verschillende rollen af te wisselen. En dan doel ik op je rollen als vriend, autoriteit en voorbeeld.
- Als je veel 'vriend' bent (kattenfoto's, grapjes, inspirerende quotes) maar je nauwelijks opstelt als 'autoriteit', levert je dat veel warme reacties, likes en hartjes op. Zonder leiderschap op de inhoud van je vak gaan mensen echter niet met jou in zee.
- Als je veel 'autoriteit' bent maar nauwelijks je persoonlijke verhaal deelt, geloven mensen helemaal in je expertise, maar heb je niet de gunfactor.
- Als het over gevoelige dingen gaat, geef je jezelf als voorbeeld. Maar uiteindelijk gaat het over de ander. Omdat jij het vertelt op jouw hoogst eigen manier, kan de ander er iets mee.
Ik vind het super spannend om deze gebeurtenis met jou te delen. Maar ik doe het wel, want ik weet dat ik niet de enige ben die zoiets meemaakt.
Je eigen persoonlijkheid laten zien, inclusief je eigen worstelingen, dat is vaak het moeilijkste aan schrijfwerk.
Hoe heb jij geleerd om een andere kant van jezelf te laten zien? Ga jij met de billen bloot? Of houd jij jezelf in? En wat heeft het je gebracht?
Stuur me een bericht, want ik ben benieuwd naar jouw persoonlijke ervaringen én je twijfels hierover.
Wat ik ook geleerd heb is dit: we hebben vaak andere mensen nodig om dit soort blinde vlekken op te sporen. En laat dat nou net iets zijn dat ik heel goed kan.
Vraag hier een adviesgesprek met mij aan. Tot snel!
