"Wel interessant hoor. Maar het was geen doorleefd verhaal."
Dat was de feedback die ik eens ontving van een deelnemer aan mijn masterclass over storytelling.
Deze opmerking bezorgde me kortsluiting in mijn hoofd. Wat nou 'niet doorleefd', foeterde ik in mezelf. Ik had toch diverse verhalen verteld met persoonlijke ervaringen? Wat een onterechte en zelfs oneerlijke kritiek kreeg ik achteraf in mijn schoot geworpen.
Tegelijkertijd voelde ik me pijnlijk getroffen door die opmerking.
Want ja, natúúrlijk moet je verhaal doorleefd en echt zijn, wil je je toehoorders blijven boeien. Kennelijk had ik die boot jammerlijk gemist.
Mijn masterclass ging nota bene over de manier waarop je storytelling gebruikt om mensen te raken en in beweging te brengen. Alsof je een timmerman teruggeeft dat hij knap kan spijkeren, maar slap hout gebruikt, waardoor het meubelstuk alsnog in elkaar zakt.
Helaas kon ik de deelnemer achteraf niet meer vragen waarom hij of zij mijn verhaal niet 'doorleefd' genoeg vond.
Toch heeft deze kritiek me aan het denken gezet.
Ik hield mezelf altijd voor dat ik zoveel mogelijk ruimte wil geven aan de inhoud en dat specifieke en persoonlijke details over mezelf niet nodig waren. Maar misschien verstopte ik me wel. Wellicht liet ik onvoldoende zien wat er voor mij op het spel stond.
Want pas als er iets op het spel staat, dan voelen mensen het ook. Dat hebben ze keihard nodig om er zelf iets mee te doen. Bovendien hebben ze behoefte aan een persoonlijk - en ja, doorleefd - verhaal om zichzelf veilig te voelen.
Pas als jij leidt met je verhaal, kunnen mensen zichzelf ontspannen en zich openstellen voor de inhoudelijke boodschap.
Eigenlijk denken ze: als jij het kan, kan ik het ook.
In je verhalen is daarom het belangrijk om verschillende rollen af te wisselen. En dan doel ik op je rollen als vriend, autoriteit en voorbeeld.
- Als je veel 'vriend' bent (kattenfoto's, grapjes, inspirerende quotes) maar je nauwelijks opstelt als 'autoriteit', levert je dat veel warme reacties, likes en hartjes op. Zonder leiderschap op de inhoud van je vak gaan mensen echter niet met jou in zee.
- Als je veel 'autoriteit' uitstraalt maar nauwelijks je persoonlijke verhaal deelt, geloven mensen helemaal in je expertise, maar heb je niet altijd de gunfactor.
- Als het over kwetsbare onderwerpen gaat, kun je je eigen situatie als voorbeeld geven. Uiteindelijk gaat het over de ander, niet over jou. We hoeven dan ook zeker niet allemaal ervaringsdeskundigen te zijn voordat we iets verstandigs te zeggen hebben. Maar als jij het op jouw hoogst eigen manier iets vertelt uit jouw eigen ervaring, dan kan de ander er wel wat mee.
Je eigen persoonlijkheid laten zien, inclusief je eigen worstelingen, dat is vaak het moeilijkste aan schrijfwerk.
Hoe heb jij geleerd om een andere kant van jezelf te laten zien? Ga jij met de billen bloot? Of houd jij jezelf in? En wat heeft het je gebracht?
Stuur me een bericht, want ik ben benieuwd naar jouw persoonlijke ervaringen én je twijfels hierover. Wat ik ook geleerd heb is dit: we hebben vaak andere mensen nodig om dit soort blinde vlekken op te sporen. En laat dat nou net iets zijn dat ik heel goed kan.
Vraag hier een adviesgesprek met mij aan. Tot snel!
