Een nachtmerrie, waar ik me niet meer van los kon maken. Zo ver was het gekomen met een imposant verhalenproject, dat ik enkele jaren geleden uitvoerde voor een grote overheidsorganisatie.
Deze organisatie had me ingeschakeld om verhalen te maken over de toekomstperspectieven van hun werkveld.
Maar wat bij aanvang een geweldig idee had geleken, was afgezakt tot in de catacomben van de organisatie. Alle energie was eruit weggelopen.
Goed stoppen, dat is de kunst.
De toekomst, daar had werkelijk iedereen een ander idee bij. En bij de uitwerking ook. De mensen die mij hadden moeten voeden met hun ideeën hadden hele andere prioriteiten.
Vele maanden later dan gepland had ik alle verhalen eindelijk voltooid. Mijn directe contactpersoon was er blij mee. De interviewkandidaten ook. Maar de narrige achterban in haar organisatie was helemaal niet tevreden.
Op de eindpresentatie zag ik strakke streepmonden.
En dus kreeg ik na afloop een telefoontje met de botte mededeling dat de verhalen niet gepubliceerd zouden worden.
Al dat werk, al dat gedoe, allemaal voor niets.
Die dag zat ik samen met Marije van den Berg op onze werkplek in Leiden. Marije is een oud-collega, samenwerkingspartner en nog veel meer. “Ga dat dode paard gewoon feestelijk begraven”, zei ze.
Ze voegde er nog een zin aan toe. "Misschien is het een zombie-paard. Dat zijn de naarste beesten.” Diezelfde avond ontving ik een telefoontje van mijn contactpersoon.
Haar collega wilde ineens toch iets doen met de verhalen, maar dan weer op een andere manier. Of ik opnieuw wilde gaan overleggen over de omvorming van de verhalen voor dit nieuwe doel.
Ik viel achterover van verbazing over deze onverwachte wending. Wat te doen?
Ik dacht aan Marijes woorden over het zombiepaard.
Ter plekke besloot ik om het paard te laten overlijden. Nee, ik werkte niet meer mee aan een reanimatie. In deze zielloze omgeving zouden de verhalen nooit voldoende warmte ontvangen.
Die avond stierf het paard. En nu echt.
Goed stoppen is ook een belangrijk deel van de kunst van storytelling.
Meestal gaat alle aandacht uit naar het verhaal dat aan het begin verteld wordt om mensen te motiveren. Maar het is minstens zo belangrijk om er een goed einde aan te breien. Ook als dat niet zo sexy lijkt.
Hoe kun je dan goed stoppen?
Marije weet daar inmiddels nog veel meer over. Als stopstrateeg schreef ze er een heerlijk leesbaar boek over.
Deze maand ligt haar boek over goed stoppen in de winkels: Stop - Stopstrategie voor organisaties. Ze vertelt onder meer hoe je stopsignalen voortijdig herkent.
Haar zelfbedachte spreekwoord Dode paarden moet je feestelijk begraven staat er natuurlijk ook in. Net als veel andere kleefwoorden, zoals overlegspaghetti.
Ik hoop dat Marijes boek veel mensen inspireert om er gewoon mee te kappen als het niet meer werkt.
Met een goed slot aan het hele verhaal. En dan een feestelijke begrafenis.
