Onderwerpen die van te voren nog oninteressant, vervelend of saai lijken, komen bij een interview toch tot leven. Simpelweg omdat de verteller bijna altijd van zijn werk houdt en met veel bevlogenheid daarover praat.
Zo kreeg ik enkele jaren geleden het verzoek om een projectleider te interviewen over het opspuiten van zand om de kustlijn te verstevigen. Eerlijk, ik dacht echt dat dit het meest saaie onderwerp was dat ik ooit op mijn bord had gekregen...
Maar het pakte heel anders uit.
Ik kreeg een gloedvol betoog te horen over superstormen en ingenieuze manieren om het zand op te spuiten, zodat het beter voor de kust blijft liggen. Als toetje diende hij een bijzonder woord op: zandhonger.
Sindsdien kijk ik met andere ogen naar de harde werkers op het strand. 
Entree in nieuwe werelden
Interviews geven me de gelegenheid om de meest uiteenlopende onderwerpen vanuit een ander perspectief te bekijken. Het biedt een andere blik op het leven, een inkijkje in een bijzondere gebeurtenis en meestal ook een ontmoeting met een prettige persoon.
Hoe ver verwijderd de werelden van mijzelf en mijn interviewpartner ook zijn, er is altijd een moment van herkenning.
Interviewen als spel voor twee personen
Tegelijkertijd ontpopt een interview zich steeds weer als een spel voor twee personen. Het vereist de actieve inbreng van beide partijen. Ik kom niet alleen om vragen te stellen, goed te luisteren en netjes de antwoorden op te schrijven, maar ga ook een soort duel aan. Ik daag uit: is al die zandsuppletie bij de kustlijn niet water naar de zee dragen?
Het is zeker vreselijk om te zien dat het volgende seizoen het meeste zand al weer is weggespoeld?
Prikkelende vragen leveren pittige antwoorden op.
Het is kaatsen en terugkaatsen: een tango op de vierkante meter, met een mooie tekst als ultieme doel. Een tekst die ook de lezer zal verleiden. Net als in de tango levert een goede interviewkandidaat daarbij uitdagend tegenspel. Hij maakt de interviewer nieuwsgierig met prikkelende woorden en lokt tegenvragen uit.
Een gloeiend verhaal in mijn hoofd
Niet iedereen geeft zich meteen gewonnen, maar uiteindelijk openen de meeste mensen hun hart. Ze durven hun kwetsbaarheid en hartstocht te laten zien. Stoere mannen met een heel klein hartje. Of harde werkers die onverwachte idealen blijken te koesteren.
Dan worden ze me dierbaar.
Ik keer terug naar huis met een gloeiend verhaal in mijn hoofd, wachtend om opgeschreven te worden. De energie die ik in mijn lijf voel, moet eruit. Al schrijvend beleef ik het hele gesprek opnieuw.
Genieten. En de lezer straks waarschijnlijk ook.
