Spannend schrijven, hoe doe je dat? Lees in dit artikel hoe je de spanning opvoert en je lezer laat verlangen naar meer.
Spannend schrijven lijkt op het maken van een bloedstollende film.
Een bizarre explosie van zinloos geweld met overvloedig veel bloedspetters. Diverse scènes in de film Pulp Fiction van Tarentino zijn zo uitzonderlijk gewelddadig dat ik destijds de bioscoopzaal wilde ontvluchten.
Nee, dan The Godfather.
Ook geen speelfilm voor weke hartjes. Maar daar komen tenminste eerst nog sinaasappels in beeld voordat iemand gruwelijk wordt vermoord.
Volgens doorgewinterde Godfather-watchers zijn de oranje vruchten doelbewuste vingerwijzingen van de filmmakers om het naderende onheil aan te kondigen. Opletten dus als je deze filmklassieker (weer) bekijkt.
Het is sowieso niet slim om je ogen te sluiten in de bioscoop.
Na mijn afhaakmoment bij Pulp Fiction bleek ik namelijk veel gemist te hebben. Een Tarentino-fan wist me laatst te vertellen dat deze filmmaker zijn films eveneens volpropt met betekenisvolle aanwijzingen.
Zo blijken de personages in de verschillende Tarentino-films allemaal met elkaar in verband te staan. Het is één groot parallel universum, waar de fans niet op uitgepuzzeld raken. Allerlei ogenschijnlijke onbenulligheden zijn voor ingewijden duizelingwekkend betekenisvol.
Gewelddadige scènes zijn trouwens geen vereiste om een spannende film te maken.
Wel dient de kijker regelmatig een dopamineshotje toegediend te krijgen. De kijker ontvangt zo’n shot als hij voor zijn gevoel mee kan denken en het opgeworpen mysterie kan ontmaskeren.
Filmmakers hebben dat kunstje in de vingers.
Iedereen met een veterdiploma krijgt voorgespiegeld dat ze zélf de code van het verhaal kunnen kraken. De kijkers moeten dus zelf flink aan de bak.
Maar de beoogde beloning is net zo verleidelijk als een wortel voor de neus van een ezel: je wil gewoon de oplossing weten
Zo werkt het ook als je spannend wilt schrijven.
Iedere lezer is een schatgraver in het diepst van zijn gedachten, omdat hij uitgerust is met superieure hersensoftware om patronen te herkennen. Een lezer wil daarom heel graag zijn eigen ontdekkingen doen en zijn nieuwsgierigheid volgen. Als schrijver zet je daarvoor een spoor uit, net zoals Klein Duimpje zijn kruimels neerlegt.
Het blijft een spel van onthullen en weer verhullen. In een fictief verhaal, maar ook in waargebeurde verhalen.
Een glasharde ontkenning hoort ook bij dat kat- en muisspel. Volgens de filmmakers van The Godfather waren die appelsienen gewoon bedoeld om de sobere filmset wat vrolijker te maken. Zij ontkennen dus dat het een verborgen aanwijzing is.
Tja, dan waren het vermoedelijk wel bloedsinaasappels.
