Vol verwachting stond ik voor de smalle voordeur in de Haagse wijk. Ik had een werk met een verhaal gekocht. En een mooie gelegenheid om dan direct ook met de kunstenaar in gesprek te gaan over dat verhaal.
Daar stond ze voor mijn neus: Sara Vrugt, textielkunstenaar en activist met naald en draad. Ik was razend benieuwd naar mijn aankoop: een vintage tafellaken, dat Sara bewerkt had met zeefdruk en borduurstiksels in prachtige koraalkleurige en gouden tinten.
Op weg naar haar magazijn vertelde ze meer over de herkomst en behandeling van het tafellinnen, dat ooit in het bezit was geweest van een welgestelde familie.
Even praktisch dan maar. Hoe kon ik dit tafellinnen het beste wassen? Liefst niet te heet, zei Sara. Het borduursel en de gezeefdrukte vlekken konden daardoor verbleken. Al vond ze dat zelf niet zo erg, voegde ze daaraan toe.
Ze vertelde hoe dit idee was ontstaan.
Sara hield ervan om op hoogtijdagen de tafel mooi te dekken. Maar met haar kleine kinderen leverde dat wel de nodige stress op. Want hoe hield je dan zo’n tafellaken smetteloos wit? Of was het eerder haar eigen perfectionisme dat haar dwars zat? Door letterlijk voort te borduren op bestaande vlekken omarmde ze de onvolmaaktheid. Sterker nog, door de borduursels kregen de vlekken juist een prominente rol. Net als de Japanse techniek om gebroken schalen te herstellen en met goudverf de scheur te markeren.
Het leven is immers niet perfect.
Deze vlekken staan daarvoor symbool. Dankzij deze vlekken komt er bovendien leven in. Nu heb ik dus een tafellaken waar de vlekken al op geborduurd zijn. Dit tafellinnen is in een vorig leven al getuige geweest van feesten, bruiloften en andere hoogtijdagen.
De vlekken helpen mij om het verhaal van antiek textiel verder te vertellen. En natuurlijk om het met vlekken extra geschiedenis te geven. Het wasvoorschrift doet er niet meer toe. Weer iets om me op te verheugen. Want ik kijk nu nog meer uit naar het moment dat we weer volop gasten aan tafel hebben. Al etend herinneringen creëren.
