Met verhalen geven we ons wereldbeeld vorm, vaak zonder dat we in de gaten hebben hoe diepgaand dat doorwerkt.
Zo vertelde ik mezelf altijd het verhaal dat ik een schuchter kind was. Als ik mijn herinneringen afspeelde, zag ik namelijk hoe mijn moeder mij voortdurend aanspoorde om voor mezelf op te komen, niet zo teruggetrokken te doen, en ga zo maar door.
Maar klopte het ook?
Voor een deel van mijn jeugd waarschijnlijk wel, want daar had een serie nare gebeurtenissen voor gezorgd (hier heb ik al eens over geschreven). Als kleuter was ik daarentegen juist onbevangen en ondernemend.
Zodra ik de kans kreeg, wandelde ik met mijn poppenwagen door de buurt.
Behalve de liefste pop ging ook mijn klapstoeltje mee op reis. Ik ging namelijk ‘op de koffie’ bij diverse buurvrouwen, die zo’n babbelend kind reuze gezellig vonden. Ik had altijd boekjes bij me, waarover ik graag vertelde. Maar een zelfverzonnen verhaal, een liedje of een tekening zaten ook in het repertoire.
Als zesjarige wist ik trouwens zeker dat ik juffrouw van de eerste klas wilde worden. En het jaar daarna had ik mijn droom bijgesteld tot juffrouw van de tweede klas.
Mensen iets leren en nieuwe werelden laten zien, dat vond ik geweldig.
Een teruggetrokken meisje? Ik dacht het niet.
Beeldvorming is een raar verschijnsel. Ook als het over jezelf gaat. Ik heb me pas vorig jaar gerealiseerd dat er nog een ander verhaal was, namelijk dat ik in mijn jeugd wel degelijk van alles ondernam en voortdurend nieuwe plannen tot leven bracht.
Die plannen liepen uiteen van een eigen museum tot een meidenclubblad en een kruidentuin. Het museum bleef een eeuwige fantasie, maar de kruidentuin en het clubblad kwamen er wel.
En zo is het nog steeds: plannen blijven opborrelen.
Zo koesterde ik al lange tijd de wens om via een online academie mensen meer te leren over een creatieve levenshouding en de toepassing van storytelling. Hier zou ik dan mijn bestaande online programma’s overzichtelijker, mooier en beter kunnen aanbieden. Heel lang schoof ik de uitvoering voor me uit, want er waren altijd werkzaamheden die ik voor liet gaan.
Maar in deze rare coronatijd werd alles anders. Dankzij ‘corona’ kon ik namelijk met volledige focus aan de slag met deze academie, die daardoor in een enorme versnelling kwam.
Ook heb ik het programma Excelleren met Ideeën sterk vernieuwd. Het was al jarenlang mijn meest succesvolle programma en nu helemaal.
De deelnemers vinden een online programma een welkome afleiding en een fijne manier om zichzelf te vernieuwen, juist in deze periode. Dit programma is nu de eerste training die je via de online academie kunt volgen.
Van zelf iets maken krijg je een diep gevoel van tevredenheid, zo ervaarde ik bij het bouwen en inrichten van de online academie. En dat is precies het gevoel dat ik in mijn kindertijd zo vaak beleefde.
Ik weet nu dat ik óók dat meisje met dat poppenwagentje was, met dat stoeltje en die boeken.
Een kind dat ervan houdt om er onbekommerd op uit te trekken, avonturen te beleven en mensen iets te leren en te inspireren. En een meisje dat gek is op verhalen om nieuwe inzichten te delen.
Nu is er dus de online academie, met de naam Verhalenhuis Online. En ik ben de supertrotse juf.
