"Dit moet je even lezen", zei iemand laatst tegen mij. Ze had een zorgvuldig geformuleerde mail ontvangen van Karel, een van de hoogste bazen van haar bedrijf. Met een verhaal over zijn schoonmoeder die euthanasie zou krijgen. Een gebeurtenis die hem en zijn vrouw enorm raakte.
Pfieuw, wat een indringende persoonlijke ervaring, dacht ik. De topman vertelde wat de emotionele impact was op hem en zijn familie. En hoe Karel hoopte dat iedereen op zijn eigen manier deze maanden goed doorkwam.
Het is ook een opvallende communicatie-actie.
Zou deze topman vaker het hele bedrijf op de hoogte stellen van verdrietige gebeurtenissen in zijn privéleven? Of was dit een manier van Karel om juist in deze lastige tijd verbinding te zoeken met werknemers die al maandenlang alleen via beeldschermen en telefoons met elkaar contact onderhouden?
Misschien is deze persoonlijke mail aan alle medewerkers een uitzondering binnen organisaties.
Toch vermoed ik dat het vaker gebeurt. Want we hebben dringend behoefte om persoonlijke verhalen te delen.
We zoeken compensatie, nu we geen ervaringen meer kunnen uitwisselen in wandelgangen, op verjaardagsfeestjes en bij koffieautomaten.
De toevallige ontmoetingen zijn verdwenen.
Allerlei momenten en samenkomsten met een rituele inslag zijn weggevallen. Op het werk en in de kring van familie en vrienden. Geen buurtbarbecue, geen afscheidsborrels, geen teamuitje. En daarmee spoelt ook hun aangeslibde vanzelfsprekendheid weg.
Grote bijeenkomsten rond Sinterklaas en Kerst zitten er waarschijnlijk ook niet in. Geen rituelen met surprises en gedichten, geen kerstborrels, geen zangfestijnen.
Wel verwachten postbedrijven een explosie aan cadeaus die per post verstuurd gaan worden. Natuurlijk zoeken we online driftig naar alternatieven om toch in contact te blijven. Er zijn volop digitale borrels, incheck-momenten en andere inventieve vondsten om een beetje binding te houden.
Met buurtgenoten deden we laatst mee aan een online pubquiz.
En eerlijk is eerlijk, dat was verrassend leuk. En zelfs het teamgevoel was er helemaal, al was het slechts een half uurtje knallen. Maar spontaan iemand tegenkomen en dan een daverend plan smeden, dat kan nauwelijks meer.
Door porseleinkasten banjeren en dwarsdenken, dat houdt thuis vrij snel op. En draagvlak zoeken voor je project, dat gaat niet zo makkelijk in je slonspakje achter het glazen scherm.
We leven in een hele kleine wereld.
Een wereld zonder terloopsheid. Ook de mail van Karel was volgens mij geen toevallige actie. Ik vermoed dat een team van communicatieprofessionals heeft meegedacht.
Dat is dan gewoon maar zo. We hebben juist nu behoefte aan inspirerende verhalen, mooie voorbeelden en creatieve vonkjes om vuurtjes te laten ontbranden. Toch maar gewoon zelf arrangeren, die terloopse ontmoetingen.
Regelmatig zomaar een bekende bellen. Wandelafspraken maken. Persoonlijke mails aan medewerkers. En verrassingen per post.
