Als je het grotere beeld niet ziet, blijft nieuwe kennis niet hangen. Schets het beeld met verhalen.
Een ribbroek vol krijtvegen en een verwarde bos krulhaar met een baard eronder.
De uiterlijke verschijning van de leraar is het belangrijkste dat ik mij herinner van de wiskundeles op de middelbare school.
De goede man maakte zich trouwens ook onvergetelijk door op een klassenweekend ‘Chinese tomatensoep’ te brouwen. Daarvoor roerde hij een pot appelmoes en een scheut ketjap door een blik tomatensoep.
Dit soort details blijven je bij.
Zijn wiskundelessen? Helaas niet. Ik heb nog steeds wel eens nachtmerries over een niet gehaald examen.
Als ik wakker word, realiseer ik me weer dat ik toch echt een diploma heb gekregen. Maar niet dankzij wiskunde.
Laatst sprak ik een wiskundeleraar die nu voor de klas staat. Lieve hemel, bij deze leraar had ik volledig aan de lippen gehangen. Met tattoos en een neuspiercing was deze leraar duidelijk uit ander hout gesneden.
Maar vooral had deze docent een hele andere aanpak.
Hij vertelde verhalen.
Zelf vond hij het leuk om eindeloos puzzeltjes op te lossen. Maar hij wist ook wel dat het gros van de leerlingen niet zo’n cijferfreak was als hij.
Bij leerlingen gaan cijfers pas leven als ze een goniometrisch vraagstuk verbonden aan het optakelen van een container, zei hij.
Geen verhalen waar het allemaal voor diende, dat is precies waarom wiskunde-opgaven bij mij niet werkten.
Ik had niets om de sommen aan op te hangen. Er viel voor mijn brein niets naar binnen te takelen.
Ik zag het grotere plaatje niet.
Bied context, zeggen didactici tegenwoordig. Activeer bestaande kennis. Dan heb je een boom, waar je nieuwe kennis inhangt. Die boomtakken, dat zijn verhalen.
