Mogen mijn persoonlijke verhalen in ons boek Expeditie Eigen Stem er wel zijn? Zouden mensen die me niet kennen geïnteresseerd zijn in mijn zoektocht naar mijn stem?
Die vragen blijft knagen, zelfs na twee jaar werken aan dit boek. Bij de boekpresentaties kregen we vele warme reacties op het boek, maar de twijfel is niet weg. Vooral bij de persoonlijke verhalen die ik deel vraag ik me af of ze interessant genoeg zijn.
Het is een gevoel dat ik bij veel anderen herken: of het nu gaat om het uitdragen van een missie, een performance of een boek. Veel talentvolle mensen vinden het fijn om anderen te begeleiden, te interviewen of in het zonnetje te zetten.
Maar het eigen verhaal delen? Dat blijft lastig.
Het punt is: als je iets doet wat echt uit je hart komt, dan is jouw stem altijd de moeite waard. Persoonlijke verhalen staan dan voor iets universeels, waar andere mensen zich mee kunnen verbinden omdat ze voelen dat het echt is.
Zoals mijn zingende vriendin altijd zegt: "Als ik een lied van Lady Gaga op háár manier zing, voelt het vreemd. Maar als ik het op mijn eigen manier zing, dan klopt het."
Ik wissel hierover gedachten uit met een collega-schrijver die met dezelfde vragen worstelt. Ze vertelt dat ze het vooral voor haar kinderen doet. "Door je uit te spreken, verander je iets voor de volgende generatie."
Dat herken ik. Want dit patroon om jezelf klein te houden is een overlevingsstrategie. Dat patroon wordt vaak overgedragen van de ene generatie op de andere. Stel jezelf bescheiden op en blijf onder de radar, want dat is de veiligste plek.
Dat patroon zit ook diep verankerd in je lijf. Het laat zich niet zomaar wegpraten met goede argumenten.
Om door te breken, moet je het ook voelen in je lichaam.
Daarom heb ik gewerkt met stembevrijding en familieopstellingen. Tijdens een sessie over moeders en dochters voelde ik letterlijk het gewicht van eerdere generaties vrouwen op mijn schouders. Ze moesten zich allemaal aanpassen om er te mogen zijn. Als ze uit hun keurslijf braken, dan werden ze hardhandig teruggeduwd.
Toen ik dat kon voelen, was het alsof ik eindelijk mijn plek innam. En dat is waar het om draait: niet langer je stem stilhouden, maar hem volledig omarmen.
Welke patronen houd jij in stand? En wat wil jij doorbreken om écht vrij te zijn en je eigen stem te laten klinken?
