Een coach inschakelen, dat leek me wel wat. Die kon me vast wel bij de les houden qua werkdruk. Een paar tips maar, want zo erg was het niet.
Bij het eerste gesprek schoot ik al vol. Met enkele simpele vragen had de coach me duidelijk gemaakt dat mijn vraag onderdeel was van een hardnekkig patroon.
Ja, natuurlijk ging ik met haar verder voor een compleet coachtraject. Over werkdruk, maar vooral over leren om hulp te vragen en mezelf niet voor iedereen opofferen. Het gaf me een schat aan inzichten, waar ik nog steeds profijt van heb.
Op dit moment werk ik zelf als narratief coach.
Mijn klanten komen bij mij voor concrete tips over het werken met verhalen. Maar het gaat vooral over manieren om voor zichzelf te zorgen en de touwtjes zelf weer in handen te nemen. Het gaat over hun eigen verhaal, zodat ze zelf weer aan het stuur staan.
Ik word blij als we energiek afscheid nemen. Als ze weer weten hoe ze dat creatieve project lostrekken. Als ze de losse eindjes van hun loopbaan weer aan elkaar knopen, zodat het weer ergens op lijkt. Als hun popcornhoofd weer een beetje opgeschud is.
Ik ben niet uit op tranen in de coachgesprekken, al komen ze soms toch. Maar vooral ben ik een blij ei.
Herkenbaar?
