Jarenlang zag ik op tegen het moment dat mijn twee zonen het huis uit zouden gaan. Als we met zijn tweeën achterbleven, waar zouden we het dan 's avonds nog over hebben aan de eettafel?
Dat moment kwam sneller dan verwacht. Zoon Eén vloog uit zodra hij ging studeren, al was zijn studentenstad vlakbij. Zoon Twee pakte nog vóór zijn 18e de verhuisdozen in om op de studentencampus te gaan wonen.
Daar zaten we dan, in ons verlaten nest.
En weet je wat? Het viel mee.
De gevreesde stilte? Eigenlijk was het fijn hoe de rust indaalde.
Geen logistieke vliegshow meer om schoolroosters, sporttrainingen en evenementen op elkaar af te stemmen. En wat een bevrijding om niet meer voortdurend te zorgen dat de altijd hongerige magen gevuld bleven.
En het meest verrassende?
Mijn zorghormonen namen af. Alsof ik voor het eerst mijn vleugels kon uitslaan zonder de permanente waakstand van een moederhen. Dat bracht rust en ruimte die ik lange tijd niet had gekend.
Opvallend genoeg vloeide die 'zorgdrang' ook weg bij mijn werkactiviteiten. Jarenlang was ik als redacteur en bladenmaker gericht geweest op de behoeften, wensen en ideeën van anderen. Natuurlijk had ik daar mijn eigen ideeën aan toegevoegd, maar toch stelde ik me vooral dienstbaar op richting mijn opdrachtgevers. De hele productie nam ik uit handen, alle deadlines werden keurig gehaald.
Ik zorg nog steeds goed voor mijn opdrachtgevers. Maar het begon ook te kriebelen om mijn eigen vleugels uit te slaan als expert in storytelling en het waarmaken van dromen, vooral voor mensen met een popcornhoofd.
Mijn zoons en echtgenoot moedigden me daarbij trouwens enorm aan. Groot denken mam!
Plannen die ik al lang op de plank had liggen, voerde ik eindelijk uit.
Ik maakte de switch naar coach, (online) trainer en ontwikkelaar van programma's om je dromen te realiseren. Ik bezocht internationale conferenties en events en kreeg veel meer ruimte voor het schrijven van mijn eigen boeken.
Het nieuwste boek Expeditie Eigen Stem gaat over precies dat: je eigen stem vinden en de veren afschudden die je niet meer passen. Want soms blijf je hangen in een vertrouwd patroon, zoals een vogel die blijft zitten in een krappe kooi waarvan het poortje allang open staat.
Zodra je leert vliegen, ontdek je dat die ruimte er altijd al was. Ruimte voor je dromen, je energie en voor alles wat je werkelijk bent.
Beide zoons zijn inmiddels klaar met hun studie en vliegen verder weg, naar Berlijn en Zwitserland. Mensen vragen me hoe dat voor mij is. Ze bedoelen: als moeder die het kroost graag bij elkaar houdt.
Ik kan alleen maar zeggen dat ik enorm trots op ze ben, want ze gaan hun eigen dromen achterna. Ik vind ze juist enorm stoer. En het is niet alsof ze naar de andere kant van de wereld gaan.
Tobben is fladderen zonder doel.
Het kost energie, maar het brengt je nergens.
Het lege nest bleek geen eindpunt, maar eerder een springplank. Misschien sta jij ook op dat punt, of zie je er nog tegenop. Maar dat moment waarop er iets in je gezin of je leefsituatie verandert, kan ook een kans zijn. Het is hét moment om te ontdekken wie jij bent, los van de rollen die je voor anderen vervult.
En weet jij wat jij echt wil bereiken, ondernemen of creëren?
Durf te vliegen. Je vleugels zijn sterker dan je denkt. En wie weet ontdek je dat de wind je zelfs hoger tilt dan je ooit had gedacht.
