Ja, een eigen signatuurverhaal werkt krachtig. Dat snapt ze heel goed. Maar haar verhaal heeft nogal wat complexe kanten. Hoe en wanneer kan ze dat signatuurverhaal dan vertellen?
Tegenover mij zit een bevlogen vrouw met een uitgesproken visie op mensen met een neuro-divergent brein, zoals ADHD, dyslexie of hoogbegaafdheid.
Ze hebben geen stoornis, ze denken gewoon anders dan de gemiddelde persoon.
Daar heeft ze enorm veel over te delen, maar ze heeft geleerd om haar publiek niet te overladen met alle informatie. Dan haken ze zeker af. Ook geeft ze steeds vaker haar presentaties een persoonlijk tintje. Mensen herkennen zich erin, merkt ze. Daardoor komen er sneller reacties los.
Toch heeft ze het gevoel dat ze haar eigen verhaal niet kwijt kan.
Haar signatuurverhaal, waarmee ze haar visitekaartje afgeeft.
Zo'n verhaal gaat allereerst over jezelf: waarom dit onderwerp voor jou zo belangrijk is. Het geeft vlees en bloed aan de hoofdboodschap, omdat je publiek ‘aangaat’ op persoonlijke verhalen. En daardoor komt ook de hoofdboodschap beter binnen.
Maar haar verhaal is complex, vindt ze.
Dat zie ik vaker bij mijn klanten. En dat klopt ook: uitgebreide voorgeschiedenissen, veel zijpaden, uitgebreide modellen...
Tegelijkertijd deelt deze vrouw telkens één hoofdboodschap: over wederzijds begrip met en voor mensen die op een andere manier denken.
Je kunt elke keer nieuwe haakjes bedenken om deze hoofdboodschap te vertolken.
Dat komt juist goed uit als je je boodschap uitdraagt via lezingen, webinars en podcasts. Je hebt immers elke keer weer een nieuw ‘kleiner’ verhaal nodig. In die zin is het fijn dat je een complex onderwerp hebt waar elke keer weer nieuwe invalshoeken uit voortkomen.
Je begint bijvoorbeeld met een stuk van je persoonlijke reis.
En dan sla je de brug naar je publiek, dat elke keer een beetje zal verschillen en met andere vragen worstelt. Of je laat op social media telkens net een ander stukje van het complexe geheel zien. Juist handig als je geen simpel verhaal uitdraagt.
Dus het komt er vooral op neer dat je die hoofdboodschap moet zien te vinden. De rode lijn, waaraan je alle stukken ophangt. Net als een waslijn vol wapperend wasgoed.
Dan komt de rest vanzelf.
