Soms sla je een nieuwe richting in, waar je al heel lang naar verlangt. Maar er komt dan een moment dat je verlangen op de proef wordt gesteld: wil je dit wel echt? Lees hier het verhaal over mijn eigen test.
Sinds mijn vroege jeugd wilde ik schrijver en journalist worden. Niets mooier dan verhalen verzamelen, avonturen beleven en schrijven.
Na mijn studie Nederlands ging die wens tot mijn grote vreugde in vervulling, maar wel op een voor mij onverwachte plek: het stille platteland van Noord-Holland.
Als kersverse verslaggever moest ik niet alleen mezelf een compleet nieuw vak eigen maken, maar ook in rap tempo de mores en dialect van de streek leren kennen. En ik moest me razendsnel verdiepen in onderwerpen waar ik nog nooit van had gehoord.
Op een dag volgt dan de test.
Die is er om vast te stellen of je wel klaar bent voor het echte werk. In mijn geval: een loopbaan in de journalistiek. De plaatselijke uitvaartondernemer benaderde mij dat ie een heftig verhaal voor me had.
Het was allemaal strikt vertrouwelijk, dus hij kon er van tevoren niets over zeggen. Daarom ontmoette ik hem op een pleintje in het dorp waar hij actief was met zijn bedrijf. Hij vroeg mij om hem met mijn auto achterna te rijden.
Met de vingers om het stuur geknepen volgde ik hem over afgelegen dijkweggetjes. De spanning nestelde zich als een bal in mijn maag, angstig voor al het naars dat ik ongetwijfeld te horen zou krijgen.
Want ik had werkelijk geen idee hoe ik dat interview moest aanpakken.
Ik was 24 jaar en had helemaal niet doorgeleerd voor het voeren van moeilijke of gevoelige gesprekken. De uitvaartondernemer bracht me naar twee mensen voor wie hij recent een uitvaart had geregeld.
Het waren twee ouders, die hun 13-jarige zoon dood op zijn kamer hadden aangetroffen. Het leek op zelfmoord, want ze hadden de jongen gevonden met een plastic zak over het hoofd.
Pas daarna ontdekten ze dat het een seksexperiment was, dat bekend staat als auto-erotische verstikking. De verminderde toevoer van zuurstof had een fatale uitwerking gehad, die hun zoon vermoedelijk helemaal niet had voorzien.
De ouders zaten vol verdriet, maar wisten precies wat ze wilden: via de krant andere ouders en pubers waarschuwen voor dit soort riskante spelletjes. Voor henzelf was het erg belangrijk dat hun zoon niet te boek stond als zelfmoordenaar.
Zijn dood was een fataal ongeluk, en geen afkeer van het leven.
Daarom wilden ze liever openlijk met dit dramatische verhaal naar buiten treden dan keer op keer met mensen geconfronteerd te worden die zijn dood als zelfmoord interpreteerden.
Agenten hebben me wel eens verteld dat jonge agenten er pas echt bij horen als ze hun eerste case met een lijk achter de rug hebben. Voor mij was dit een soortgelijke vuurdoop. Mijn collega’s op de redactie vonden het een spectaculair verhaal, dat ze meteen doorschoven naar een prominente plek op de voorpagina van ons dagblad.
Test geslaagd. Want dat was de hoogste eer op onze redactie.
Het werd een memorabel verhaal, dat een enorme exposure kreeg. Dat bleek ook veertien jaar later, toen ik een nieuwe baan kreeg en afscheid nam bij de krant. Uit de afscheidsspeeches bleek dat collega’s deze gebeurtenis nog steeds niet vergeten waren.
Zo'n vuurdoop is leerzaam. Ik leerde dat ik op mezelf mocht vertrouwen in een compleet nieuwe situatie van niet weten. En ik had ervaren dat ik het vertrouwen had weten te winnen en waar te maken.
Pas als je het doet, vallen de kwartjes.
Als je het leven als een verhaal ziet, dan is een testmoment een belangrijke fase om je eigen verhaal te structureren. Je snapt dan ineens waarom zo'n fase belangrijk is.
Het geeft vrijheid in de keuzes die je maakt: je doet dit niet voor niets!
Heb jij ook zo'n beslissend moment meegemaakt, waardoor je de overstap kon maken naar een nieuwe wereld? En wat heb je daaruit geleerd?
