Nog tien minuten voordat mijn online presentatie begon voor een groep studenten over storytelling. De studenten wilden vooral meer leren over manieren om hun publiek langer te boeien over erfgoed.
Ik zou raadsels, emoties en verwondering serveren.
Vlak voordat ik meer dan levensgroot op hun digibord zou verschijnen, keek ik nog even of mijn haar in het gareel zat. Check. Geen zichtbare restanten van het broodje met rucola dat ik zojuist gegeten had? Alles in orde. Net op tijd bedacht ik ook dat mijn lange halsketting weg moest.
Waarom eigenlijk, vraag je je misschien af.
Dat is naar aanleiding van een ervaring van alweer een jaartje of tien geleden.
Ik verzorgde een workshop storytelling bij een zorgorganisatie, waarbij we met een stuk of tien deelnemers aan een grote tafel zaten. Met grote inspanning penden de deelnemers hun verhaal op het papier. Totdat een van de deelnemers verstoord opkeek. Er was ergens een irritant geluid te horen, klaagde ze.
Alsof kleine steentjes tegen elkaar aanschuurden.
Het duurde even voordat het tot mij doordrong.
Die ochtend had ik een lange ketting uitgekozen van amberkleurige steentjes, die prachtig bij mijn jurk kleurden. Bij aanvang van de workshop bleek die ketting hinderlijk tegen de rand van de tafel te rammelen.
Uit voorzorg had ik de ketting daarom snel in mijn schoot gelegd, onzichtbaar voor de tafelgenoten. Ik had echter niet gemerkt dat tijdens de schrijfsessie mijn handen met de ketting aan de haal gingen. Ik kreeg een kleur. Verschrikt legde ik mijn handen weer boven tafel.
Nooit meer een lange ketting aan bij een presentatie, was de boodschap aan mezelf. En zeker niet met steentjes.
De studenten weten daar allemaal niets van.
Zij vroegen zich tijdens het gastcollege af hoe zij informatieve inhoud over een historisch gebouw in een aantrekkelijk vat konden gieten. Ineens zagen ze mogelijkheden. Hun gedachten sloegen op hol. Iets met emoties.
En met iets raadselachtigs. Bijvoorbeeld met iets dat onder tafel moest blijven. Goed idee :)
