Nogal wat mensen worstelen met de vraag welke verhalen ze willen delen. Ze kennen wel verhalen, maar ze zien ook allerlei bezwaren opdoemen. Vooral als het om persoonlijke verhalen gaat.
Voor dat laatste punt is natuurlijk een hele makkelijke ontsnappingsroute.
Deel het verhaal van iemand anders.
Stel dat je als schuldhulpverlener wilt vertellen dat mensen met schulden eerder hulp moeten inschakelen, omdat ze dan veel beter geholpen kunnen worden.
Misschien kun (of wil) je daar dan niet uit eigen ervaring over vertellen. Maar je kunt wel het verhaal van iemand anders delen die er te laat achter kwam dat de schulden helemaal uit de hand waren gelopen.
De boodschap komt meteen een stuk sterker over het voetlicht dan wanneer je zelf aan een uitleg begint. Dat verhaal vertel je met naam en toenaam als je daarvoor toestemming hebt. Of vertel dat verhaal op een manier dat de kern helder overeind blijft staan, zonder dat de hoofdpersoon herkenbaar is.
Een tweede mogelijkheid: deel een verhaal uit je professionele leven.
Vertel iets dat je zelf hebt meegemaakt, maar dat zich wel in een zakelijke sfeer afspeelt. Het is meestal vrij makkelijk om te doen en heeft toch die persoonlijke touch.
Jaren geleden begeleidde ik eens een topmanager bij zijn verhaal over risicomanagement. Een taai onderwerp, dat hij niet goed voor het voetlicht gebracht kreeg bij zijn collega's. Hij bleek bij de politie gewerkt te hebben. Daar had hij heel wat keren het gevaar in de ogen gekeken.
De meeste mensen rennen weg als ergens iets aan de hand is, politiemensen rennen er juist op af. Deze man wist wat hij deed en hoe hij goede inschattingen kon maken.
Eigenlijk was hij mister-omgaan-met-risico’s.
Dankzij zijn jarenlange politie-ervaring. Toch vond hij het te riskant om deze ervaringen te delen in zijn presentatie. Buitenshuis sprong hij niet snel opzij voor een akkefietje of een opstootje.
Maar binnenskamers was hij bang om te worden afgefakkeld. Toen ik hem hierop wees, snapte hij ineens dat dit eveneens draaide om risico's nemen. Het kwartje viel.
Dit is een verhaal uit mijn eigen professionele praktijk. Ik zou het niet prettig vinden als de betreffende opdrachtgever zich in dit verhaal herkent. Toch schat ik die kans laag in, want ik deel niet de precieze details over dit binnenbrandje.
Bovendien scheppen de eerste twee woorden afstand: het is alweer jaren geleden. Toch is de kern van het verhaal nog steeds bruikbaar.
Tot slot kun je een persoonlijk verhaal delen.
Iets dat je eigen inspiratiebronnen onthult. Een ervaring die je beweegredenen verduidelijkt.
Of een verhaal met glimlachgarantie. Zo’n persoonlijk verhaal voelt wel het meest kwetsbaar. Zeker als het om een onderwerp gaat waar je niet zo makkelijk over spreekt.
Toch is zo’n verhaal belangrijk om je lezers er echt bij te betrekken. Als je een presentatie houdt over het voorkomen van stress is het zelfs raar als je je eigen ervaringen met stress achterwege zou laten.
Als dat persoonlijke verhaal over jouw eigen emoties gaat, kan een ander daar eigenlijk ook geen commentaar op afvuren. Jouw emoties zijn immers altijd van jou.
Jij voelt gewoon wat jij voelt.
Je hoeft bij deze persoonlijke verhalen echt geen intieme details te delen die je liever voor jezelf houdt. Het gaat immers om de betekenis van deze ervaring.
De kern van de boodschap moet ‘waar’ en geloofwaardig zijn, niet meer en niet minder. En als de emoties daarbij functioneel zijn, zit je goed.
