Een verhaal is een persoon met een probleem. Maar het begint met een wens, zou Walt Disney daaraan toevoegen.
Walt Disney wist heel goed wat hij zelf wilde: verhalen vertellen die kijkers tot aan het einde volledig geboeid hielden. Hij wist dan ook meesterlijk de verteltechnieken toe te passen die dat effect teweeg brachten. Daarbij liet hij weinig aan het toeval over.
Zo ontvouwen in vrijwel alle Disneysprookjes de hoofdpersonen in de eerste scènes al hun grote verlangen. Een prins op het witte paard, het verlangen erbij te horen of de wens om een gewoon mens te zijn (met bijbehorende mensenbenen) en voor je ware liefde te kunnen kiezen.
In Disney's allereerste tekenfilm zingt Sneeuwwitje bij de wensput:
Maak dat mijn liefste komt, ik wil het zo graag. Diep water geef me wat ik vraag, en liefst nog vandaag.
Hoe uitgesproken wil je die wens hebben?
Dat doen de hoofdpersonen meestal in de vorm van een lied, dat bekend staat als de I wish-song.
De wens die via dit liedje uitgesproken wordt, geeft de hoofdpersoon een reden om in beweging te komen. Het verkondigen van het verlangen maakt daarmee deel uit van een standaardformule, die het verhaal op gang brengt. In verhaaltermen: het motorisch moment. In het echte leven werkt het ook zo. Want wil jij bij iemand iets op gang brengen? Of bij jezelf?
Verken de ultieme wens of het diepste verlangen van jezelf of degene die je wilt helpen. Spreek dat verlangen uit. Nee, zingen hoeft niet. Maar als je je wensen kenbaar maakt is de kans aanzienlijk groter dat ze vervuld worden (zo werkte dat in je jeugd ook met Sinterklaas).
Bovendien heb je het startpunt van het nieuwe verhaal te pakken.
Je gaat ernaar leven. En dat verandert alles.
