Als schrijver met een missie sta je voor een pittige taak: je lezer een warm gevoel bezorgen bij iets oninteressants.
Niet andere schrijvers zijn je concurrenten, maar Netflix, TikTok en Insta Reels. Zij vreten de tijd op die mensen ook aan het lezen van jouw tekst konden besteden.
En de achterstand is groot.
Want in tegenstelling tot de filmmakers van Harry & Meghan heb je als schrijver géén verbluffende filmbeelden, dramatische wendingen en achterklap tot je beschikking. Geen oogverblindende prinsen of filmsterren om de show te stelen. Zelfs geen aanzwellend geluid om het extra spannend te maken.
Niets van dat alles. Je hebt slechts een paar honderd woorden, (hopelijk) een fijn plaatje en een lezer die liever doorscrolt naar de volgende dopaminekick.
Wat te doen als jij van de woorden bent?
Simpel: wegblijven bij alles wat je lezer als suf of saai beleeft.
In plaats daarvan schilder je met jouw woorden beelden in het hoofd van je lezers. Met levendige details, zo precies mogelijk. Het is een van de krachtigste storytellingtechnieken die er zijn.
Als je het goed doet, zien je lezers niet alleen de bijbehorende kleuren voor zich. Ze horen ook denkbeeldige geluiden en misschien snuiven ze zelfs geuren op.
Het brein is tot hoogstandjes in staat om zelf die hele film tot leven te brengen. Het zijn dezelfde dingen die je brein uithaalt in je nachtelijke dromen.
Zo levensecht dat ook de rest van het lichaam meedoet. Denk maar aan de huivering die je kunt voelen bij een tekst die je iets aanraakt, waar je nog niet eerder bij kon komen.
Taal is enorm krachtig om deze beelden op te roepen.
Hoe beter jij de kwast met plakkracht hanteert bij je schrijfwerk, hoe meer de verbeeldingskracht aan het werk gaat. En hoe makkelijker je inhoudelijke boodschap binnenkomt.
Schrijf ze!
