“Néé, dat kan ik echt niet doen, want dan voel ik me een bedrieger.”
Massa’s mensen hebben geen enkele moeite om ChatGPT of een andere AI-tool in te schakelen bij hun schrijfwerk. Maar mijn taalmaatje reageert juist geschokt bij de suggestie om ChatGPT te gebruiken als haar taalcoach.
Dit alles speelt zich af tijdens ons laatste gesprek, want na dik een jaar zit mijn begeleiding erop.
Toen we vorig jaar met onze samenwerking begonnen, kon ze zich net een beetje verstaanbaar maken in het Nederlands. Nu wil ze graag stukjes gaan schrijven én publiceren. Niet in het Arabisch, haar moedertaal, maar in het Nederlands. Trotser kun je mij niet maken, dus ik geef haar een paar ideeën waar ze haar stukjes kan publiceren.
Ze wil het dolgraag doen, maar voelt zich wel onzeker over de juiste spelling.
Natuurlijk had ik kunnen aanbieden dat ze de stukjes eerst naar mij stuurt. Maar ik wil liever dat ze het zelfstandig doet. Uiteindelijk is het mijn rol om mijzelf overbodig te maken.
Daarom stel ik voor om ChatGPT als achtervang te gebruiken. “Maar dan krijg je rare overdreven stukjes,” werpt ze tegen. “En het kan vol fouten staan,” weet haar 11-jarige dochter, al even slim en gedreven als haar moeder.
Dat klopt, zeg ik. Maar je kunt ook gewoon vragen om je spelling te controleren. Of je vraagt om schrijftips en krijgt een mooi rijtje verbeterpunten waarmee je je stuk kunt aanscherpen.
Dat doe ik ook, verklap ik haar. Hartstikke leerzaam.
Ze is overtuigd.
Binnenkort wil ze haar eerste stuk inleveren voor de nieuwsbrief van de vrijwilligersorganisatie die ons bij elkaar bracht.
Haar enthousiasme en doorzettingsvermogen hebben haar ver gebracht. Fantastisch om te zien waar haar taalreis naartoe leidt. Daar heeft ze ChatGPT niet bij nodig!
