De jongen in de prinsessenjurk

Wat als opvoeden niet draait om richting geven, maar om zelf groeien als ouder, zodat je verantwoordelijkheid neemt voor de draken in jezelf? In dit blog deel ik een moment dat mijn kijk op ouderschap veranderde: een prinsessenfeestje van mijn zesjarige zoon. Over hoe kinderen ons spiegelen, en hoe je als ouder leert loslaten zonder je liefde te verliezen.

Een prinsessenfeestje. 

Dat stond op de uitnodiging die mijn zesjarige zoon had gekregen om de verjaardag van een van zijn vriendinnetjes te vieren. Zijn ogen begonnen te glanzen. Precies iets voor hem, met zijn rijke fantasie en eindeloze vermogen om nieuwe werelden te scheppen.

Maar ik voelde beklemming en een zorgelijk gevoel. Een jongen tussen al die prinsesjes in roze tule, zou dat wel goed gaan? Ergens diep vanbinnen klonk een oude stem: pas op, wees niet te anders, straks lachen ze je uit.

Hijzelf leek er geen seconde last van te hebben, dus bracht ik hem die zaterdagmiddag naar het feest. De ouders hadden de jurken met glitters en tierelantijnen al klaarliggen. Voor hem was een prachtig prinsenpakje besteld, maar hij koos liever een lange jurk vol zwierige stroken, net als de andere feestgangers. De ouders vonden het prima, de meiden ook.

En mijn zoon beleefde een geweldige middag.

Kennelijk was ik de enige die onrust voelde.

Die herinnering kwam boven toen ik onlangs werd uitgenodigd door Ismet ‘Izzy’ Mamnoon om mee te werken aan haar boek over parenting. Niet over hoe we kinderen richting geven, maar over wat zij ons leren over onszelf.

Izzy is changemaker en facilitator, verbonden aan het Center for Imagination van de Universiteit van Buffalo in de Verenigde Staten, en helpt mensen hun creatieve potentieel te leven. Sinds ze moeder is, noemt ze het ouderschap als een van de meest leerzame ervaringen die ze daarover heeft meegemaakt. Ze hield ook een prachtige TED-talk over creativiteit en ouderschap: Stop, drop & roll - fighting fires on the homefront.

Haar vraag zingzangde rond in mij: wat leerden mijn kinderen me over mezelf?

En toen wist ik het: dit prinsessenfeestje. 

Pas veel later had ik begrepen ik waar mijn onrust vandaan kwam. Het was de stem van mijn eigen verleden, van het meisje dat ooit had geleerd dat ‘anders zijn’ gevaarlijk kon zijn. Mijn zorg ging niet over hem, maar over mezelf.

Ik leerde iets wat geen opvoedboek me ooit had kunnen leren: dat beschermen soms een manier is om oude pijn af te schermen. Mijn zoon liet me ook zien wat vrijheid is: doen wat bij jou past, zonder bang te zijn voor wat anderen denken. Hij is helemaal zichzelf, vanuit een sterk innerlijk gevoel.

Inmiddels herken ik het moment waarop mijn angst zich met hem wil bemoeien. Toen hij jaren later besloot om naar het buitenland te verhuizen, zonder werk of woning, voelde ik diezelfde reflex.

Mijn hoofd maakte overuren met wat-als-scenario’s. 

Maar dit keer hield ik mezelf stil. Ik keek naar hem, naar de vanzelfsprekendheid waarmee hij zijn weg ging. En ik voelde opnieuw diezelfde kracht van iemand die zichzelf durft te zijn. Hij redt zich, zoals altijd.

Rondom Izzy's boek is een indrukwekkende internationale community ontstaan: inmiddels doen al 177 mensen mee aan haar boekproject Parenting Up. Heel interessant hoe je mensen al aan het denken zet, terwijl het boek nog volop in wording is.

Mijn verhaal past precies bij haar boodschap: wanneer ouders zich richten op het losmaken van hun eigen angsten, volgt het opvoeden vanzelf. Want uiteindelijk wil je niet dat je kind jou nodig heeft om pijn te vermijden, maar juist dat het leert om veerkrachtig mee te bewegen. Vol vertrouwen, open en met stevige grond onder de voeten.

Sigrid begeleidt creatieve denkers en leiders bij het vinden van hun eigen stem. Ze verkent hoe verhalen ons uitnodigen om oude angsten onder ogen te zien, zodat je weer vertrouwen, vrijheid en veerkracht ervaart.