Deze zomer begon ik iets nieuws: de Summer School voor Verwondering. Het werd een enerverende 'school', vol leerervaringen, verrassende ontdekkingen en bijzondere ontmoetingen. Precies zoals je wilt dat een school is. En ook verrassend en leerzaam voor mezelf.
Hoe zit je erbij vandaag?
Het leek een simpele vraag bij de check-in van een van de online workshops, die bij de Summer School hoorden. Een van de deelnemers kreeg meteen de tranen in haar ogen. Ze was vlak daarvoor bezig geweest met een opdracht van de Summer School die draaide om de vraag 'Wat wil ik nu echt'.
En die vraag had haar diep getroffen.
Het was een van de momenten waarop de Summer School ineens een ander gewicht kreeg. Wat ik bedoeld had als een lichte en luchtige manier om zomerse inspiratie op te doen, ging ineens over wezenlijke levensvragen. De betekenis van het leven.
Waarom doe je wat je doet. Dat had ik zelf niet voorzien.
En tegelijkertijd ben ik er blij om. Want dat is ook waar het voor mij echt om draait.
De Summer School was een programma van vijf weken waarbij de deelnemers zelfstandig opdrachten uitvoerden. Daarnaast waren er online workshops, reflecties, persoonlijke feedback, een digitale Wall of Wonder met alle creaties en een app-groep voor de gezamenlijke uitwisseling.
Deze zomer vielen immers heel wat vakantieplannen in duigen of kregen plotsklaps een andere invulling. Dit is de perfecte tijd om nieuwe inspiratie op te doen, maar wel op een vrolijke en zomerse manier, zo had ik bedacht.
Diverse deelnemers gaven zichzelf de Summer School cadeau, als vervanging voor de vakantietrip. Andere deelnemers gingen wel op stap en namen de opdrachten gewoon mee in de bagage.
De Summer School reisde mee op zeil- en fietsvakanties en trok met de camper het land door. Vanuit de Waddeneilanden werden pantoums en limericks geschreven. Er waren Verhalensafari's vanuit alle hoeken van het land. Wat een feest om dat allemaal te volgen!
Lekker schrijven, dat was een grote wens.
Diverse deelnemers gebruikten de Summer School om hun schrijfvaardigheden aan te scherpen en blogs te produceren. Ik genoot van de resultaten die gepubliceerd werden.
- De draken van Hyacinthe
- De verhaalverzameltips van Simone
- De magische sprong van Anne-Floor
- De gun-tips van Judith
- De (ont-)krachtdieren van Hyacinthe
- De gesponnen woorden van Anne-Floor
- De kukeluus van Marion
- Wat wil ik nou echt van Hyacinthe
- De flamingo van Marion
- De zonneblom van Loes
- Wapenfeit van Marion
- Het smakelijke recept van een LinkedIn-dialoog van Hyacinthe
Terugblikkend moet ik toegeven dat de opdrachten op de Summer School confronterend konden uitpakken. Zo vroeg ik om hun draken te beschrijven. Wat die draken in hun leven waren, dat mochten ze zelf invullen. Sommigen kwamen met tamelijk onschuldige draakjes op de proppen. Best wel aandoenlijk zelfs, met hun kleine gifgroene vinnetjes.
Zoals het social-media-afleidingsdraakje, dat zich toonde als een toverbal van kleuren, glitters en glimmertjes. Anderen kwamen met draken die hun diepere angsten weerspiegelden: een laag zelfbeeld, weinig sturing op hun eigen leven nemen.
De draak woelde bruut allerlei emoties los en blies smeulende vuurtjes weer tot leven. Maar er gebeurden ook wondertjes. Voor een flink aantal mensen was dit achteraf gezien juist de mooiste opdracht.
Tochten langs grenzen waren ook wonderbaarlijk.
Daarbij ontdekten deelnemers dat veel grenzen eigenlijk zelfbedachte grenzen zijn. En langs zo'n grens zag een van hen ook een roos, die de grens gebruikte om naar boven te klimmen. Mooi symbolisch beeld.
Ook de opdracht over krachtdieren en hun tegenpolen sloeg aan. De dieren die je aantrekken of je juist afstoten, bleken opvallend veel gemeenschappelijke eigenschappen te hebben. Wat een inzichten maakte dat los.
De deelnemers hadden meer tijd nodig voor de opdrachten dan ik van te voren had ingeschat. Dat kwam vooral omdat er meer suddertijd nodig was. Nogal wat opdrachten vroegen om reflectie en stilte. Dat doe je niet even in een vrij uurtje. Evengoed leverde het een rijke oogst op.
Bij de workshops werden openhartige verhalen gedeeld.
Er ontstonden mooie verbintenissen, ook al was het online. Mensen bemoedigden elkaar. Er werden complimenten uitgedeeld die echt binnenkwamen. 'Je bent een originele denker', was er zo een. 'Als ik jou zie, word ik meteen blij' was een andere.
Ik zag hoe veel deelnemers hun zelftwijfel, terughoudendheid en schrijfblokkades overwonnen. Ze pasten hun profielteksten aan. Ze vonden hun creatieve vermogens weer terug, vaak ook tot hun eigen verrassing. Sommigen begonnen met een eigen online programma of gaven hun loopbaan zelfs een andere wending.
Draken moet je eerst in de ogen kijken voordat je ze kunt temmen.
Daar horen confronterende momenten bij. De vraag 'wat wil ik nu echt' leidde ertoe dat een deelnemer haar bestemming weer vond.
Psychologen en coaches hadden de vraag ook gesteld, maar toen moest ze telkens het antwoord schuldig blijven. Nu wist ze het wel.
