Niet weten waar het toe leidt... het is niet mijn sterkste kant. Tijd om in de spiegel te kijken. In dit geval de spiegel van een kunstwerk. Art Based Learning hielp me op weg om weer richting te krijgen.
Ken je nog dat spannende finalespelletje met vallende stokken uit de spelshow van Ted de Braak, dat in de jaren zeventig iedere zaterdagavond te zien was op de beeldbuis?
De opdracht was om de vallende stok te vangen die op een onverwacht moment naar beneden denderde. Ik zag ineens een patroon. Hoe concentreerder de deelnemers naar boven staarden, hoe vaker ze misgrepen naar die ene vallende stok.
Maar spelshowkandidaten die hun voeten stevig op de grond zetten en losjes door hun oogharen keken, konden bliksemsnel reageren om de stok tijdig te grijpen.
Soft focus, dat bleek de sleutel.
Ik dacht eraan terug toen ik met mijn groep ondernemersbuddy's mijn nieuwe doelen voor de komende periode besprak. Ik wil weer een nieuwe stap zetten. Het liefst iets verrassends.
Maar wat?
Op voorstel van onze 'captain' Machella Boot monsterden we aan in het Kunstmuseum Den Haag om ons te laten inspireren door schilderijen: Art Based Learning. Bij deze methode formuleer je een persoonlijke zoekvraag, die je verbindt met het kijken naar een schilderij. Eerst soft focus, dan in een denkbeeldige dialoog en vervolgens met woorden.
Op goed geluk koos ik een schilderij van Gaston Chaissac dat ik al eerder had gezien en dat mij direct al had aangesproken vanwege de vormen en de kleuren. Een schilderij met vier verschillende kastdeurtjes, allemaal afzonderlijk beschilderd. 
Gustave Chaissac, Portes de Placard, 1953, MASC
Ik zag er al snel een verhaal in.
Linksboven is een vertwijfelde figuur zichtbaar met een hoop spullen.
De vormen lopen in elkaar over. Alsof de figuur een uitpuilende rugzak meetorst. Daarna is een solitaire figuur zichtbaar met een vreemdsoortig hoofddeksel op haar hoofd. Ik doopte het tot een trechter. Daar kwam natuurlijk de inspiratie door naar binnen.
Het derde beeld met verfwolkjes staat voor nog meer verbeelding, kleuren en onbestemdheid. Maar ook een duidelijk merkteken met de naam van de schilder. Alsof het merkteken het kijkgat vormt. Het laatste paneel lijkt een richting aan te geven: just do it.
Spreken en verwoorden, nieuwe stappen, op een vrouwelijke manier. Ik vond het interessante bevindingen, al had ik nog geen antwoorden.
Gevoelens van twijfel des te meer.
Die twijfel voel ik altijd als ik weer iets nieuws wil creëren. Ik twijfel nooit aan mijn waarden, mijn taalliefde of mijn schrijfwerk. Ik twijfel wel over de vorm waar ik het allemaal giet en of dat dan genoeg waarde levert.
Alsof ik nog iets moet bewijzen.
Gekkenwerk, want ik heb veel in mijn rugzak zitten, zoals op het eerste paneel. Net zoals op het tweede paneel ga ik dan weer op zoek naar heel veel nieuwe inspiratie.
Nieuwe opleidingen, nieuwe boeken, nieuwe exposities.
Die brengen veel, maar ik lijk onverzadigbaar. Wanneer is het nou eens genoeg?
En ik twijfel ook over de veelzijdigheid van mijn ondernemerschap, die ik het liefst in één term, vorm of methode wil vangen. Alsof ik alle stokken van Ted in één keer wil opvangen.
Ineens zie ik weer het patroon.
Creatiedrang gaat telkens gepaard met het gevoel dat je in het luchtledige zwemt. Je voelt geen vaste grond onder de voeten. Maar ik weet ook dat ik uiteindelijk weer zo’n stevige zalmroze stapper vind om de weg te vervolgen.
Mijn uitdaging zit dan ook niet in het schrijven van een boek of het maken van een nieuw online programma. De werkelijke uitdaging zit in het toestaan van soft focus met het bijbehorende ongemak.
Om te zien wat er voor mijn ogen gaat ontstaan.
Ik blijf in ieder geval altijd leren, lezen en onderzoeken. Want dat is waar ik het allergrootste plezier uit haal. Als ik niets meer heb om te ontdekken en uit te pluizen, komt mijn motor tot stilstand.
Wel weet ik dat ik bij mezelf wil blijven en, dus met stevige voeten op de grond wil staan. Nieuwe wegen ontwikkelen met een rugzak vol overvloed (en zonder angst.
In het vertrouwen dat alles er al is.
Zoveel mogelijk gewaar zijn van wat er gebeurt én tegelijkertijd speels en ontspannen zijn: een robuuste basis om onverwachte verrassingen in lichtheid op te vangen.
